Όταν ξεκίνησα ψυχανάλυση πριν δύο χρόνια και άρχισα να γοητεύομαι από τη
σχέση που ανέπτυξα με τη ψυχοθεραπεύτριά μου, ανέπτυξα ένα έντονο ενδιαφέρον ως
προς την τεχνική της ψυχανάλυσης. Με ιντριγκάρανε τα όρια που μου έθετε, με
προκαλούσε η αμφισβήτηση που έδειχνε στα λεγόμενά μου, με καύλωνε η ανοχή της απέναντί
μου και με τούτα και μ’ εκείνα στο τσακ ήμουν να πάω να σπουδάσω ψυχολογία για
να καταφέρω να αποκωδικοποιήσω την όλη στάση και συμπεριφορά της.
Αντ’ αυτού και προκειμένου να μην ξεπαραδιαστώ, η καλή μου Μπρέντα μου αγόρασε
το «Ντιβάνι» του Irvin Yalom για να
ξεστραβωθώ. Ο Yalom είναι ένας
μάστορας του είδους, πρώτη φίρμα, καθηγητής ψυχιατρικής στις ΗΠΑ και απ’ ό, τι
φαίνεται, τώρα στα γεράματα κάθεται και γράφει και μυθιστορήματα (έχει γράψει
και το πιο γνωστό «όταν έκλαψε ο Νίτσε»). Στο ‘Ντιβάνι’ εντρυφά μέσω διαφόρων
αυτόνομων –φαινομενικά - ιστοριών στις πολύπλευρες σχέσεις που αναπτύσσονται
μεταξύ θεραπευτή και ασθενή και καθώς γυρίζουν οι σελίδες, αυτές καταφέρνουν
και δένουν μεταξύ τους οδηγώντας στην ολοκλήρωση του παζλ.
Το ενδιαφέρον του βιβλίου έγκειται στο να αντιληφθείς και να κατανοήσεις τη
μέθοδο της ψυχανάλυσης, τις παγίδες και τις κακοτοπιές που κρύβει και όχι τόσο
στο να απολαύσεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Προς το τέλος, όταν όλα πλέον
μπαίνουν σε μια ροή, η μυθοπλασία παίρνει τα ηνία, αλλά και πάλι, δεν αντικαθίσταται
ο αρχικός σκοπός του συγγραφέα που είναι να σε εισάγει σε απλές αρχές της ψυχολογίας.
Με λίγα λόγια, αν δεν είσαι παθών ή άμεσα ενδιαφερόμενος ως προς τη
συγκεκριμένη επιστήμη, δεν θα το απολαύσεις.
Πρόκειται για τεράστιο βιβλίο, 510 σελίδων. Μου πήρε τρεις μήνες να το
τελειώσω και στη διάρκεια αυτού του διαστήματος το παράτησα πολλές φορές στο
συρτάρι μου. Επίσης, τα γράμματα των σελίδων είναι μικρά και σε συνάρτηση με
τον συχνά φλύαρο λόγο του συγγραφέα, υπήρξαν στιγμές που διάβαζα μηχανικά και
γρήγορα, σαν να ήθελα να το ξεπετάξω. Ακόμα και όταν με απορροφούσε μέσω της πλοκής
στις βαθύτερες έννοιές του, απαιτούνταν τεράστια συγκέντρωση για να καταπιώ και
να χωνέψω τις ιδέες του. Όχι, δεν πρόκειται για βιβλίο παραλίας, με καμία
δύναμη.
Πάντως, κάποια βασικά πράγματα τα κατανόησα και κάποια ερωτηματικά που είχα
σχετικά με τη συμπεριφορά της δικιάς μου, απαντήθηκαν. Όμως, τώρα που η
ψυχανάλυσή μου έφτασε στο τέλος της, εννοείται πως το βιβλίο αυτό θα μπει στη
βιβλιοθήκη, δεν νομίζω να ξαναδιαβαστεί, για να μην σου πω θα ανταλλαχτεί με
την πρώτη ευκαιρία.
Σύντομα θα αρχίσω κάτι πιο λάιτ.
