200 χρόνια από τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς

Ήταν ένας δεξιοτέχνης της γραφής που ασχολήθηκε με κάθε μορφή γραπτού λόγου, που ανάστησε μια ολόκληρη εποχή πάνω στην κοινωνική της μεταστροφή, που άφησε αξέχαστους χαρακτήρες και που η επιτυχία και ο επαγγελματισμός του αποτελούν τα ζητούμενα για κάθε συγγραφέα. Στις 7 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννησή του. Ο άγγλος συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς κέρδισε λεφτά, αφουγκραζόταν το κοινό του, έδινε ακριβοπληρωμένες ομιλίες, συνήθειες σημερινές ενός pop idol - του πρώτου ίσως που εμφανίστηκε ποτέ.

Ο Τσαρλς Ντίκενς γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας στις 7 Φεβρουαρίου του 1812. Ο πατέρας, δημόσιος υπάλληλος του Ναυτικού (ο Μικόμπερ στον «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ»), έβαζε τον μικρό Τσαρλς πάνω στο τραπέζι να τραγουδάει και να λέει ιστορίες για να διασκεδάζουν οι άλλοι υπάλληλοι στο γραφείο του. Μεγαλώνοντας ο μικρός αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά σε ένα εργοστάσιο βερνικιών για να ξεπληρώσει τα χρέη του πατέρα όταν εκείνος βρέθηκε στη φυλακή. Γι' αυτό και καθυστέρησε να τελειώσει το σχολείο του. Η ταραχώδης ζωή του Ντίκενς αποτέλεσε το βασικό μυθοπλαστικό υλικό των έργων του, ειδικά στον «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ».

Από έφηβος ήδη ο Τσαρλς έγραφε συνειδητά και ακατάπαυστα. Στα δεκάξι του δούλεψε ως δημοσιογράφος καλύπτοντας δίκες, στα είκοσι ήταν πολιτικός συντάκτης και με το όνομα Μποζ άρχισε να δημοσιεύει στα «Χρονικά» κείμενα εμπνευσμένα από την καθημερινή ζωή του Λονδίνου. Το 1836, δημοσιεύει σε συνέχειες το πρώτο του βιβλίου, «Τα χαρτιά του Πίκγουικ», και αρχίζει να βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο γράψιμο. Ανάμεσα στο 1838 και το 1839 έγραψε τον «Ολιβερ Τουίστ» και τον «Νίκολας Νίκλεμπι».

Πληθωρικός χαρακτήρας, είχε τον αυθορμητισμό ενός παιδιού και τις αδυναμίες ενός μεγάλου. Οταν πέθανε το 1870, θάφτηκε με τιμές στο Αβαείο του Γουέστμινστερ όπου χαράχτηκε η επιγραφή: «Αγαπούσε τους φτωχούς, τους πονεμένους και τους καταπιεσμένους με τον θάνατό του, χάθηκε από τον κόσμο ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Αγγλίας».

Το 1836 ο Ντίκενς παντρεύτηκε, σε ηλικία 24 ετών, την Κάθριν Χόγκαρθ στο Τσέλσι, που ήταν τότε ένα χωριό νότια του Λονδίνου. Την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει για τέσσερις εκδότες, και να πλουτίζει. Πόση διαφορά με τρία χρόνια πριν, όταν δούλευε για το περιοδικό «The Monthly» χωρίς να πληρώνεται... Ετσι, παρά τα δύσκολα οικονομικά χρόνια που είχαν προηγηθεί, δεν θα ήταν ποτέ ξανά φτωχός, αν και κάποιες στιγμές διακινδύνεψε γιατί αρκετοί άνθρωποι εξαρτιόνταν από αυτόν. Εβγαζε λεφτά από παντού ώσπου να πεθάνει, οι δημόσιες αναγνώσεις του ήταν πανάκριβες, ενώ η δεύτερη αμερικανική περιοδεία του τού πρόσθεσε 20.000 λίρες που, όπως υπολογίζει η βιογράφος, άξιζαν 1,4 εκατομμύρια με σημερινή αξία. Όταν έπαιρνε μια προκαταβολή 6.000 λιρών αντιστοιχούσε σε 420.000 λίρες Αγγλίας σημερινές.

Έπινε πάρα πολύ,  αν και όχι σε επίπεδο αλκοολισμού, και κουβαλούσε ως συγγραφέας έναν μύθο που έφθανε σε ανεκδοτολογικά επίπεδα. Ήθελε να κάνει πολλά μαζί και ασταμάτητα. Χαρισματικός, γοητευτικός, αλτρουιστής, περίπλοκος, ακούραστος. Ποιος άλλος θα έγραφε ταυτόχρονα δύο μυθιστορήματα;

Παράλληλα με τον γάμο του διατηρούσε σχέση με τη νεαρή ηθοποιό Νέλι Τέρμαν. Εκείνος ήταν 45 ετών και αυτή μόλις 18 όταν την ερωτεύτηκε. Χρόνια απογοητευμένος από τον γάμο του, ο Ντίκενς, ο οποίος είχε δέκα παιδιά, χώρισε την Κάθριν ταπεινώνοντάς την με τον χειρότερο τρόπο. Την έβρισκε χοντρή και βαρετή. Πρώτα έβαλε εργάτες να χωρίσουν την κρεβατοκάμαρά τους και αργότερα σχεδόν την έδιωξε από το σπίτι ισχυριζόμενος ότι ακόμη και τα παιδιά τη βαριόνταν. Μάλιστα, τον χωρισμό του τον ανάγγειλε στο περιοδικό «Household Words» που ο ίδιος εξέδιδε. Και όταν έκαψε τα γράμματα με την Κάθριν στην αυλή του σπιτιού του, έπεσε με τα μούτρα στις «Μεγάλες προσδοκίες».

Συνέχισε να έχει σχέση με τη Νέλι, την οποία σπίτωνε κάθε φορά σε διαφορετικά σπίτια στα περίχωρα του Λονδίνου και όλο αυτό με μεγάλη μυστικότητα. Μάλλον προέκυψε και ένα βρέφος που δεν πρόλαβε να ζήσει. Σε μια βικτωριανή Αγγλία ένα τέτοιο μυστικό τού δημιουργούσε τρομερό άγχος, αφού ήταν διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας. Καθώς όμως πλησίαζε τα 50 είχε αρχίσει να καταρρέει και υπέφερε από πολλές σωματικές αρρώστιες. Την κατάστασή του επιβάρυναν όχι μόνον το κάπνισμα, αλλά και οι αδιάκοπες δημόσιες περιοδείες. Ήταν τόσο αδύνατος που μερικές φορές χρειαζόταν βοήθεια για να ανεβεί στη σκηνή.

Αν αυτό επέσπευσε τον θάνατό του, σίγουρα φούσκωσε και τους λογαριασμούς του. «Σκέψου», έλεγε στον μάνατζέρ του, «190 λίρες τη βραδιά» (14.000 λίρες σημερινές). Πέθανε όμως στα 58 του αφήνοντας μισοτελειωμένο το μυθιστόρημα «Το μυστήριο του Εντουιν Ντρουντ».

Πηγή: Τα Νέα

Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος.

Σαν πρώτη ανάρτηση στον νέο μπλόγκ για τα βιβλία, αποφάσισα να μην γράψω σχόλιο για κάποιο βιβλίο, αλλά για ένα συγγραφέα.
Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος ο οποίος έστω και κατ' ελάχιστον να έχει ασχοληθεί με το βιβλίο που να μην ξέρει τον μεγαλύτερο συγγραφέα που έχει αναδείξει η Ελλάδα, και όπως καταλαβαίνετε μιλώ για τον Νίκο Καζαντζάκη.
Τι συμβαίνει όμως με τον Νίκο Καζαντζάκη και κατ' επέκταση με τα βιβλία του; Συμβαίνει το εξής παράδοξο, δεν μπορείς να βρεις το συγγραφικό του έργο σε καινούριες εκδόσεις, μεταφράσεις, κ.λ.π. και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το γινάτι του κυρίου Πάτροκλου Σταύρου ο οποίος είναι υιοθετημένος απο την Ελένη Καζαντζάκη και αδιαφορεί τελέιως για την προώθηση του έργου του Νίκου Καζαντζάκη.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες σε διεθνές επίπεδο για να αλλάξει η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, αλλά καταλήγουν σε δικαστικές διαμάχες που περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Είναι δυνατόν ένας ανθρωπος να εκμεταλλεύεται την πνευματική δημιουργία ενός συγγραφέα, του μεγέθους του Νίκου Καζαντζάκη, είναι δυνατόν ένας ο οποίος θέλει σήμερα να προμηθευτεί ένα βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη να βρίσκει μόνο κάποιες παλιές και ελλειπείς εκδόσεις;
Ο Καζαντζάκης είναι οικουμενικος δεν είναι κληρονομιά κανενός και κανένας δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται την μνήμη και το έργο του.
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα και για τις προσπάθειες που γίνονται θα βρείτε στις παρακάτω ιστοσελίδες.
http://www.amis-kazantzaki.gr , http://www.kazantzakis-museum.gr

Το Πέμπτο Βουνό

Τίτλος : Το Πέμπτο Βουνό

Συγγραφέας : Paulo Coelho

Εκδόσεις : Λιβάνης

Το βιβλίο παλιό, ο συγγραφέας γνωστός, σε άλλους μισητός, σε άλλους αγαπημένος. Το βιβλίο μου "Ήρθε" κάποια στιγμή της ζωής μου που έπρεπε να μάθω ότι η ζωή είναι κύκλος: Δημιουργία-Φθορά-Μαθαίνω-Ξαναχτίζω. Διαβάζοντας το έγραψα αυτό:



Πόλη

- Και τι κατάλαβες διαβάζοντας «Το Πέμπτο Βουνό»; Τρελός είναι αυτός ο Coelho!
- Εσύ τι ξέρεις από τη μαγεία της ζωής! Ασχολείσαι με τόσο πεζά καθημερινά πράγματα, απάντησα πειραγμένη.

Το σύμπαν λέει συνωμοτεί….

Έτσι ξεκίνησε η μέρα μου. Από μια μυστική συνομωσία του σύμπαντος που έριξε ψίχουλα λέξεων στο δρόμο μου και εγώ σαν πεινασμένο αρπακτικό τα μάζεψα και έθρεψα το νηστικό πνεύμα μου.

Τι κατάλαβα διαβάζοντας «Το Πέμπτο Βουνό»; Ούτε που θυμάμαι…
Το μόνο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι εκείνη η λάμψη που φώτισε τη ψυχή μου και έδιωξε το πένθος και την πίκρα μακριά. Δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν σε Αγίους και Αγγέλους, μα εγώ εκείνο το βράδυ ένιωσα την παρουσία του Προφήτη Ηλία για ακόμα μια φορά να καταπραΰνει τον πόνο και να οδηγεί τα βήματά μου. Ανέσυρα το βιβλίο από το χαμηλό ράφι της βιβλιοθήκης και άρχισα να το ξεφυλλίζω μαζί με τα φύλλα της αδύνατής μου μνήμης. Σύντομα συνειδητοποίησα πως ακόμα κι αν το ξαναδιάβαζα από την αρχή δεν θα ένιωθα το ίδιο. Στάθηκα σε κάποιες υπογραμμισμένες φράσεις, ευχαριστημένη από την καινούργια μου συνήθεια να στολίζω με πολύχρωμες γραμμές τα βιβλία μου.

«Το πλήθος απομακρύνθηκε. Εκείνος δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί. Όταν κατάφερε να συνέλθει από την ντροπή, δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ήθελε μήτε να πεθάνει, αλλά μήτε και να συνεχίζει να ζει. Δεν ήθελε τίποτα. Δεν ένιωθε ούτε αγάπη ούτε μίσος ούτε πίστη».
«Εσύ μου είπες κάποτε πως όλες οι μάχες εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, ακόμα κι εκείνες που χάνουμε».
«Δεν αρκεί να ελπίζουμε στο μέλλον, αλλά πρέπει να ξαναχτίσουμε το ίδιο το παρελθόν».
«Είμαι κι εγώ ερείπιο σαν και τούτη εδώ την πόλη. Και, σαν τούτη την πόλη, δεν έχω ακόμα εκπληρώσει την αποστολή μου».

Κάτι άρχισα να θυμάμαι… Ο εαυτός μας είναι μια πόλη που θα καταστραφεί και θα ξαναχτιστεί. Σε όλες τις πόλεις το ίδιο συμβαίνει. Σαν να τις έχει καταραστεί μια άσχημη γριά μάγισσα. Μερικές πόλεις έχουν τεμπέλη δήμαρχο. Βαριέται να ασχοληθεί και η πόλη αφανίζεται.Οι περισσότερες έχουν εργατικούς δημάρχους. Ξανακτίζουν, ξαναχαλάει, ξανακτίζουν, ξαναχαλάει…Και οι πιο τυχερές έχουν δήμαρχο αρχιτέκτονα. Καθαρίζει την πόλη και τολμά να μελετήσει τα προηγούμενα σχέδια. Σφίγγει τα δόντια και βλέπει τις βλακείες που έχει κάνει. Ντρέπεται. Κι όταν συνέλθει, στον ίδιο χώρο, φτιάχνει μια καινούργια λαμπερή πόλη.

Αν με ξαναρωτήσει τι έχω καταλάβει από «Το Πέμπτο Βουνό» τι να πω; Για αρχιτεκτονικά σχέδια, δημάρχους και πόλεις;Ή μήπως να πω την αλήθεια; Πως ακόμα μια φορά βρίσκομαι στα αποκαΐδια της Πόλης μου; Πως δεν θέλω να πεθάνω αλλά ούτε και να ζήσω; Ή μήπως να πω ότι έμαθα να μην φοβάμαι πια; Ότι πιστεύω στο καλύτερο και ονειρεύομαι την πανέμορφη πόλη που θα χτίσω αυτή τη φορά!

Κι αν ρωτήσει πως είμαι τόσο σίγουρη;Τότε θα πω… το μυστικό μου. Ξέρω πως με αγαπά ο Θεός. Είναι πάντα κοντά μου. Στις χαρές μου χαμογελάει με ένα αεράκι. Όταν είμαι λυπημένη μου στέλνει τη βροχή να με αγκαλιάσει. Και όταν η Πόλη μου γίνει συντρίμμια τότε μου στέλνει μηνύματα… Πριν μερικά χρόνια μου έστειλε ένα «άγγελο» με ξανθά μαλλιά να με προστάξει: Διάβασε «Το Πέμπτο Βουνό». Και σήμερα ψίχουλα λέξεων …και ένα άλλο απορημένο άγγελο…


Το βιβλίο δανείζεται.

Δικαιοσύνη, τι είναι το σωστό;

Δικαιοσύνη, τι είναι το σωστό; Του Michael J. Sandel Εκδόσεις Πόλις Ο Μάικλ Σαντέλ είναι από τους πιο δημοφιλείς καθηγητές στο Χάρβαρντ. Όπου πάει οι διαλέξεις του γίνονται πόλος έλξης από εκατοντάδες φοιτητές και όχι μόνο που θέλουν να ακούσουν τι έχει να πει σε θέματα πολιτικής φιλοσοφίας. Στην Ασία έγραψε ο Thomas Friedman στους New York Times, θεωρείται σαν ροκ σταρ. Το τελευταίο του βιβλίο, Δικαιοσύνη, τι είναι το σωστό έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Κάτι που δεν συμβαίνει συχνά με τέτοιου είδους βιβλία.

Γιατί; Ας φανταστούμε έναν οδηγό φορτηγού που κατευθύνεται με ταχύτητα προς το μέρος πέντε πεζών, οι οποίοι νομοτελειακά θα χάσουν τη ζωή τους. Στη διασταύρωση έχει τη δυνατότητα να στρίψει σε έναν παράδρομο, στον οποίο όμως βρίσκεται ένας άλλος πεζός. Οι περισσότεροι, υιοθετώντας τη λογική του ωφελιμισμού, που αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη ως εξασφάλιση του μέγιστου αγαθού για την πλειοψηφία, θα επέλεγαν τη λύση της παράκαμψης. Ας φανταστούμε τώρα ότι, στη γέφυρα που περνάει πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, κάποιος στέκεται δίπλα σε έναν υπέρβαρο. Η πτώση του τελευταίου από τη γέφυρα θα μπορούσε να σταματήσει το φορτηγό. Οι περισσότεροι θα εξέφραζαν τις ηθικές τους ενστάσεις σε αυτό το σενάριο, που αντιβαίνει στην έννοια της δικαιοσύνης ως σεβασμού της ελευθερίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν όμως, και στις δύο περιπτώσεις, μία ανθρώπινη ζωή θυσιάζεται για να σωθούν πέντε, γιατί η δεύτερη περίπτωση είναι «λάθος»;

 Κάπως έτσι προβληματίζει ο Μάικλ Σαντέλ τους φοιτητές του. Από τη μια τους διδάσκει και από την άλλη δεν τους αφήνει απλά να μελετούν για να πάρουν βαθμούς. Τους βομβαρδίζει με διλλήματα και τους αναγκάζει να πάρουν θέση.

Το βιβλίο του, Δικαιοσύνη, τι είναι το σωστό πραγματεύεται διάφορες θεωρίες πολιτικής φιλοσοφίας, πολιτικής επιστήμης και οικονομίας. Είναι γραμμένο επεξηγηματικά, με απλό και κατανοητό τρόπο. Διαβάζοντας το, ένιωθα ότι τον είχα απέναντί μου να μου μιλά. Βήμα βήμα σου δίνει να καταλάβεις για ποιο πράγμα αναφέρεται. Ακόμη και να μην έχεις ιδέα, στο τέλος θα έχεις κατανοήσει αρκετά πράματα.

Δεν είναι εύκολο βιβλίο με την έννοια ότι δεν διαβάζεται για ξεκούραση. Μαθαίνεις από αυτό. Σε αναγκάζει να δεις διάφορα γεγονότα, από νέες οπτικές γωνίες.

 Υπάρχουν σωστές και λάθος αποφάσεις; Πότε το ατομικό καλό είναι πάνω από το ομαδικό ή το αντίθετο; Πόσο σημαντικές είναι οι προσωπικές μας επιθυμίες και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να τις ικανοποιήσουμε; Ο Μάικλ Σαντέλ συζητά για όλα αυτά. Για την παγκοσμιοποίηση, τις μοντέρνες κοινωνίες και το πώς ζούμε. Ελάχιστα πράγματα στη ζωή μας είναι απλά και καθαρά. Οι επιλογές που κάνουμε καθημερινά είναι πολλές. Πολλές φορές ενεργούμε στα γρήγορα, χωρίς να ξέρουμε γιατί. Πάντα όμως υπάρχει ένα γιατί. Ο διάσημος καθηγητής μας βοηθά να το βρούμε.

Μαζί με το βιβλίο πάρτε και ένα μολύβι. Καλό θα είναι να υπογραμμίζετε αυτά που σας κινούν το ενδιαφέρον. Στο τέλος θα ανακαλύψετε ότι έχετε μαυρίσει μεγάλο μέρος του βιβλίου.

 Το βιβλίο δανείζεται, αλλά απαγορεύονται οι υπογραμμίσεις...

Ο Τρίτος Δρόμος

Ο Τρίτος Δρόμος είναι το πρώτο μυθιστόρημα του αγαπημένου μου Νίκου Καρβέλα. Ναι, του Καρβέλα του γνωστού. Αυτού που έγραψε το ‘Δώδεκα’. Σε πληροφορώ ότι εκτός από τραγούδια, γράφει και ποιήματα και καμιά φορά, γράφει και βιβλία.

Το βιβλίο πραγματεύεται την αναζήτηση και κατάκτηση της ανθρώπινης ευτυχίας μέσω της ιστορίας του ταχυδρόμου Πωλ, ο οποίος σαν σύγχρονος Σίσυφος, αυτό-καταδικάζεται σε μια επαναλαμβανόμενη προσπάθεια να πετύχει το ακατόρθωτο, να κερδίσει την απόλυτη ευτυχία. Αυτή η διαδικασία αποδεικνύεται ατελέσφορη και ψυχοφθόρα, σε βαθμό που ο ήρωας στο τέλος τρελαίνεται και παραδίδεται στη ματαιότητα των πάντων.

Ο Τρίτος Δρόμος είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις απνευστί – χωρίς διάλειμμα. Μια κι έξω που λέμε. Διότι δεν έχει να κάνει με κάποια εξελισσόμενη ιστορία, δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή. Περισσότερο θυμίζει θρησκευτική παραβολή, παρά οτιδήποτε άλλο. Μια παραβολή χωρίς αμνούς και ερίφια όπως συνήθιζε να διηγείται ο Ιησούς, αλλά με παράξενες εικόνες απελπισμένων, δυστυχισμένων ανθρώπων που μόνο σε ψυχολογικά θρίλερ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου συνηθίσαμε να βλέπουμε.

Αυτό που λάτρεψα είναι ότι τα πάντα παρουσιάζονται σε ένα πολύ σκοτεινό και μυστηριώδες πλαίσιο που προκαλεί δέος. Η γραφή του είναι γρήγορη, παραστατικότατη και ζωντανή σαν κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα σε σκηνή από φόνο, ο οποίος ακόμα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Νιώθεις σαν να βλέπεις ταυτόχρονα το “The Others” και το “The Sixth Sense”.

Κατά τα άλλα, το ότι η ευτυχία βρίσκεται στη στιγμή, ότι δεν κατορθώνεται βάσει σχεδίου και ότι αν επιτευχθεί δεν διαρκεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο, δεν περιμέναμε τον Καρβέλα να μας το μάθει. Αλλά, επειδή ακριβώς στο σερβίρει με έναν τόσο πετυχημένο τρόπο, δεν μπορείς να αντισταθείς στην ανάγνωσή του βιβλίου του. Πόσο μάλλον αν αγαπάς τον Καρβέλα σαν άνθρωπο, αν αγαπάς τα τραγούδια του, το love story του με τη Βίσση και απολαμβάνεις τις αναζητήσεις του μέσα από τις δηλώσεις του σε διάφορες συνεντεύξεις.

Τότε θα εκτιμήσεις απόλυτα το βιβλίο αυτό, αφού κατ’ εμέ πρόκειται για ένα συνονθύλευμα όλων των υπαρξιακών αναζητήσεων, φόβων και εμμονών του σε 160 σελίδες. Όλα αυτά που προσπαθεί να πει με τα τελευταία του τραγούδια δηλαδή, (και τα οποία δεν είναι τόσο ραδιοφωνικά), μόνο που τώρα στα λέει υπό τη μορφή μιας σύντομης ιστορίας.

Να πω επίσης ότι βρήκα το εξώφυλλο εξαιρετικό. Και όχι, δεν το δανείζω.

Η εποχή της στάχτης

Η εποχή της στάχτης
Συγγραφέας: Χόρχε Βόλπι
Εκδότης: Ωκεανίδα

Είναι ένα βιβλίο που το διάβασα μέσα σε τρεις νύχτες. Ενδιαφέρον, καλογραμμένο και μεγάλο αφού ξεπερνά τις 600 σελίδες.

Πρόκειται για τις ιστορίες τριών γυναικών, σε τρεις διαφορετικές εποχές, που όμως με κάποιο τρόπο διασταυρώνονται. Η πρώτη ιστορία αφορά την Σοβιετική βιολόγος Ιρίνα Γκράνινα. Ο άντρας της επίσης επιστήμονας από τον απόλυτο ξεπεσμό βρίσκει τον τρόπο να ανέβει και πάλι. Στο μέσο η αποξενωμένη κόρη της. Μια οικογένεια που κατάρρευσε όπως ακριβώς και η Σοβιετική Ένωση. Κομμάτια, λες και κάποιος έβαλε δυναμίτη στα θεμέλια. Τι θα μείνει; Στάχτη και καταστροφή.

Είναι όμως και η Τζένιφερ Μουρ. Η όμορφη και έξυπνη γυναίκα σημαντικό στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δεν ξέρω αν συνάντησε τον Ντομινίκ Στρος Καν… Σκύλα με όλη την έννοια της λέξης. Στο επίκεντρο της ζωής της η σχέση της με την αδερφή της Άλισον, ακτιβίστρια που μάχεται εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Μια αδελφική σχέση προβληματική, με τη ρίζα του κακού να φτάνει όπως πάντα στους γονείς.

Η Έυα Χαλάς από την Ουγγαρία, που όμως ζει στις ΗΠΑ είναι διάνοια στους υπολογιστές. Παιδί διάνοια εξελίχθηκε σε επιστήμονα. Πανέμορφη και γεμάτη προβλήματα. Όσο εύκολα τα βρίσκει με την τεχνητή νοημοσύνη, τόσο δύσκολη είναι στις σχέσεις της με τους άντρες. Αλλάζει εραστές, αλλάζει αγκαλιές, αλλάζει τόπο διαμονής. Αλλά τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις δεν μπορεί να τις αφήσει πίσω της.

Το βιβλίο δεν είναι η ιστορία τριών γυναικών, δεν είναι γυναικεία λογοτεχνία. Οι προσωπικές υποθέσεις των ηρωίδων εμπλέκονται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, την εμπλοκή του ΔΝΤ σε τρίτες χώρες και τα βρώμικα παιχνίδια που παίζει, την ανατολή της Ρωσίας στο προσκήνιο, την αποκρυπτογράφηση του DNA. Δεν είναι πολιτικό βιβλίο, δεν είναι κοινωνικό, σίγουρα ούτε ιστορικό. Είναι κάτι ανάμικτο.

Ο συγγραφέας πιάνεται από πραγματικά γεγονότα για να δώσει τη δική του μυθοπλασία. Ανάμεσα στις τρεις γυναίκες που είναι αποκύημα της φαντασίας του Χόρχε Βόλπι βρίσκουμε τον Στάλιν, τον Κλίντον, την ποιήτρια΄Άννα Αχμάτοβα, τον οικονομολόγο Γκαλμπρέιθ. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η ανάμειξη, δεν ξέρω άλλους ίσως τους ξενίσει.

Μου άρεσε ο τρόπος που γράφει ο Χόρχε Βόλπι. Δεν πλατειάζει, με ελάχιστες μικροεξαιρέσεις και δεν βγάζει στην επιφάνεια αμέσως τους χαρακτήρες του. Του αναδεικνύει, χωρίς να τους δικαιολογεί, κρατεί αποστάσεις αλλά τους κατανοεί. Κινείται με καλό ρυθμό το βιβλίο, αλλά όχι πάντα. Το δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου σμίγουν οι τρεις ιστορίες, πιστεύω έχει καλύτερη ροή από το πρώτο μισό. Όπως και να έχει είναι ενδιαφέρον και συστήνεται σε όσους ζητούν κάτι περισσότερο σε ένα βιβλίο.

Δεν δανείζεται γιατί και εγώ το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη της κολλητής μου.

Το μανιφέστο του Books-Street

Η ανταπόκριση που είχε η ανάρτηση για ένα blog σχετικά με τα βιβλία ήταν μεγάλη και το χάρηκα ιδιαίτερα. Γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί που αγαπούν το διάβασμα και που θα βοηθήσουν την προσπάθεια να κάνουμε αυτό το blog ένα τόπο να μαθαίνουμε νέα, να ανταλλάζουμε απόψεις, να ενημερωνόμαστε και να επικοινωνούμε.

Υπήρχε αρκετός προβληματισμός για τη μορφή που θα έπαιρνε το blog. Επικράτησε η άποψη ότι πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο εύκολο και πιο απλό στη χρήση για όλους. Όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνεί στο email book.street26@gmail.com και θα του αποστέλλεται πρόσκληση για να συμμετάσχει.

Σε πρώτο στάδιο, θα ασχοληθούμε με την παρουσίαση βιβλίων. Θα κάμω την αρχή και μετά όποιος θέλει ακολουθεί. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη κριτική. Μια σύντομη παρουσίαση με τα θετικά ή αρνητικά του βιβλίου. Θα ταξινομείται σε κατηγορίες οι οποίες είναι: Ελληνική λογοτεχνία, Ξένη λογοτεχνία, Ποίηση, Μελέτες –Δοκίμια (όπου βάζουμε Οικονομία, Κοινωνία και Πολιτική), Αστυνομικά, Παιδικά, Μαγειρικές. Ας μην το γεμίσουμε υποκατηγορίες για να είναι πιο εύκολο μετά στην αρχειοθέτηση.

Δεν είναι απαραίτητο πάντα να είναι παρουσίαση αυτό που θα γράψουμε. Μπορούμε, για παράδειγμα, αν βρούμε καμιά ενδιαφέρουσα συνέντευξη σε κάποια εφημερίδα, μια κριτική να την βάλουμε, αναφέροντας πάντα την πηγή.

Όποιος παρουσιάζει ένα βιβλίο πρέπει να γράφει από κάτω αν το δανείζει ή όχι. Το blog δεν θα ανακατευτεί στο δανεισμό, δεν θα γίνει ενδιάμεσος σταθμός. Μεγάλα παιδάκια είμαστε μπορούμε να παίξουμε μόνοι μας. Αν για παράδειγμα γράψει η She μια κριτική και αρέσει στην Post και θέλει να το δανειστεί θα κάνουν το διακανονισμό μεταξύ τους.

Τα σχόλια θα είναι ανοικτά και θα δημοσιεύονται αμέσως.

Θα υπάρχουν επίσης ψηφοφορίες. Θέλουμε το blog να είναι όσο πιο ζωντανό και αμφίδρομο γίνεται.

Βρισκόμαστε σε επαφή με βιβλιοπωλεία ώστε να μας στέλλουν ανακοινώσεις, προσφορές, παρουσιάσεις, ο,τιδήποτε έχουν τέλοσπαντων. Αυτό ίσως πάρει λίγες μέρες για να βγει, αλλά ελπίζω σύντομα να έχουμε αποτελέσματα. Ό,τι υλικό έχουμε θα τα βάζουμε στο blog.

Αυτά προς το παρόν. Το blog θα ανανεώνεται, θα αναδιαμορφώνεται και όπως ήδη έχω πει είναι ανοικτό σε ιδέες και προτάσεις. Θα το φτιάχνουμε όπως θέλουμε εμείς.

Λοιπόν κεραστείτε και ευχηθείτε καλή νέα αρχή.