tag:blogger.com,1999:blog-25164315867683631732024-03-13T02:15:03.370+02:00Books-StreetManahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-60040785857420994122014-03-04T17:29:00.000+02:002014-03-04T17:29:08.755+02:002-8 Μαρτίου: διάβασε ένα e-book!<br />
Από τη Κυριακή, 2 Μαρτίου έως το Σάββατο, 8 Μαρτίου είναι και φέτος η εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. <br />
H εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook" διοργανώθηκε για πρώτη φορά πριν 11 χρόνια, μια πρωτοβουλία της συγγραφέα Rita Y. Toews από τον Καναδά. Μέσα σε αυτά τα χρόνια η ιδέα υιοθετήθηκε όλο και περισσότερο και απέκτησε διεθνή απήχηση. Πέρυσι η διοργάνωσή της στην Ελλάδα είχε πραγματοποιηθεί με μεγάλη συμμετοχή. <br />
Ποιοι είναι οι στόχοι της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook":<br />
<br />
•να ενημερώσει τους αναγνώστες για τα ebooks<br />
•να ενθαρρύνει την ανάγνωση ebooks<br />
•να ενθαρρύνει εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία, συγγραφείς και κατασκευαστές συσκευών να προσφέρουν για αυτές τις μέρες δωρεάν ή με μεγάλη έκπτωση ebooks και συσκευές<br />
<br />
Πώς μπορώ να συμμετάσχω:<br />
•Μπορείτε να διαβάσετε ένα ebook!<br />
•Αναρτήστε στο blog ή στο site σας τo banner της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook" ή φτιάξτε το δικό σας<br />
•Ενημερώστε φίλους και γνωστούς σε Facebook, Twitter και Google+ κοινοποιώντας αυτήν την ανάρτηση ή γράφοντας τη δική σας<br />
•Οργανώστε μια συνάντηση με όσους ενδιαφέρονται για τα ebooks ή/και έχουν συσκευές ανάγνωσης<br />
•Προτείνετε ένα ebook; Tο διαβάσατε; Οργανώσατε μια συνάντηση; Ενημερώστε ποστάροντας για αυτά στο event της εβδομάδας στο Facebook και γράφοντας στο Twitter με τα hashtags #ebookgr #ebookweek<br />
•Θέλετε να προσφέρετε δωρεάν ebooks για την εβδομάδα; Αναρτήστε το banner της εβδομάδας "Διάβασε ένα ebook" και ενημερώστε με για να σας συμπεριλάβω στη λίστα με τους συμμετέχοντες<br />
<br />
<br />
Τι θα κάνει ο "Ηλεκτρονικός Αναγνώστης":<br />
•θα γράψει άρθρα εισαγωγικά για τα ebooks και θα καταγράψει πηγές για δωρεάν ebooks<br />
•θα δώσει προσφορές από εκδότες και συγγραφείς<br />
•θα συγκεντρώσει τη συζήτηση διατηρώντας μια λίστα με το ποιοι συμμετέχουν (blogs, site, συγγραφείς, εκδότες)<br />
<br />
<br />
Αποκεντρωμένα Για την εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook" δεν υπάρχει κάποια συγκροτημένη οργανωτική δομή. Έχουμε όμως επικοινωνήσει με τη Rita Y. Toews για να βρισκόμαστε σε ένα συντονισμό και να μας καταγράψει ως συμμετέχοντες. <br />
Έγραψα αυτό το κείμενο για να εξηγήσω στα ελληνικά τι είναι η εβδομάδα "Διάβασε ένα ebook" και ετοίμασα αυτά τα 3 banners. Σας προτείνω να αναρτήσετε τα banners και να βάλετε σύνδεσμο προς αυτό το κείμενο, αλλά μπορείτε απλά να φτιάξετε το δικό σας banner και να γράψετε τα δικά σας κείμενα. <br />
<br />
..............<br />
<br />
http://www.eanagnostis.gr/2014/02/evdomada-diavase-ena-ebook-2014.html<br />
<br />
................<br />
Γιατί e-book;<br />
<br />
1.Μπορεί να ταξιδέψει παντού.<br />
<br />
2.Είναι πιο οικονομικό.<br />
<br />
3.Έχει οικολογική συνείδηση!<br />
<br />
4.Δεν χρειάζεται καθόλου χώρο στο σπίτι.<br />
<br />
5.Είναι προσβάσιμο άνα πάσα στιγμή.<br />
<br />
6.Μπορεί να είναι διαδραστικό.<br />
<br />
7.Μπορεί να υποστηρίζει πολυμέσα.<br />
<br />
8.Ταξιδεύει πιο γρήγορα.<br />
<br />
9.Είναι πιο εύκολη η αλληλεπίδραση αναγνώστη-δημιουργού.<br />
<br />
10.Είναι αναπροσαρμοσμένο στα δεδομένα και τις απαιτήσεις της εποχής.<br />
<br />
<br />
Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=yokor#ixzz2v0ZP7RiA<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzCaVWU0wxeJ1gErwBCbVqMEmVBcg50ccBq6rfDnocY6SdTOQQNqOnpmAmDmPDirpPXDNOQUCsM3FhJkfQx3yJ-3kC2d6ZXjXPRJwDFnYkXl1SichxoBeZYaLvRS7cZMa8kBubb4eYOKPB/s1600/1393768294.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzCaVWU0wxeJ1gErwBCbVqMEmVBcg50ccBq6rfDnocY6SdTOQQNqOnpmAmDmPDirpPXDNOQUCsM3FhJkfQx3yJ-3kC2d6ZXjXPRJwDFnYkXl1SichxoBeZYaLvRS7cZMa8kBubb4eYOKPB/s320/1393768294.jpg" /></a></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-51274240291975874652013-12-05T17:25:00.002+02:002013-12-05T17:27:01.394+02:00Ένα λιοντάρι με πυρετό, μαθαίνει να μην είναι κακό: το πρώτο μου παιδικό βιβλίο!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmjSMoyrk5xvLMl7k4NR5OQm58mf10rdRJPWn-kinS8Vhn0gQJxw8ruivo1M6vdak-dYSDx_AMevcUa5ZzpZ3vzxkKUO1NeArR7XrUVOpkSm_qM9D2ehXIznay0-UFaMJ3LGKe9BbtyWMZ/s1600/600342_499154400200102_1425036295_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmjSMoyrk5xvLMl7k4NR5OQm58mf10rdRJPWn-kinS8Vhn0gQJxw8ruivo1M6vdak-dYSDx_AMevcUa5ZzpZ3vzxkKUO1NeArR7XrUVOpkSm_qM9D2ehXIznay0-UFaMJ3LGKe9BbtyWMZ/s320/600342_499154400200102_1425036295_n.jpg" /></a></div>Αγαπητοί φίλοι,<br />
<br />
Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο μου παιδικό βιβλίο.<br />
<br />
Μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν από εδώ:<br />
<br />
http://www.saitapublications.gr/2013/12/ebook.68.html<br />
<br />
Ευχαριστώ πολύ :)<br />
<br />
Καλές γιορτές.<br />
<br />
<br />
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-65291161365854334242013-07-23T09:38:00.000+03:002013-07-23T09:55:38.662+03:00Η ιστορία του Μιξ του Μαξ και του Μεξ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<img alt="" height="320" id="fancybox-img" src="http://www.greekbooks.gr/ProductImages/XtraLarge/Book/opera/istoria_tou_mix_tou_max_kai_tou_mex.jpg" width="195" /> </div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά έχω διαβάσειάλλα του ιδίου συγγραφέα στο παρελθόν και έτσι δεν έχω αμφιβολία ότι και αυτό το βιβλίο θα είναι απολαυστικό απο την αρχή μέχρι το τέλος. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα του βιβλίου....</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
1. Στην ιστορία του γάτου Μιξ, του ποντικού Μεξ και του αγοριού Μαξ, ο
Λούις Σεπουλβέδα καταφέρνει να χωρέσει όλο του το σεβασμό στη
διαφορετικότητα την απεριόριστη εκτίμηση που τρέφει στη φιλία, και τη
μεγάλη αγάπη για τους γάτους. Μετά την «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ (ΖΟΡΜΠΑ) ΠΟΥ
ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ», ένας δεύτερος γάτος (τυφλός μεν, με
ελληνική κατατομή δε) πετυχαίνει το ακατόρθωτο: να πετάξει έστω και για
πολύ λίγο...με έναν ποντικό στην πλάτη. Ο πιο αισιόδοξος Σεπουλβέδα,
στον καιρό της κρίσης.</div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
2. Μ’ αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και
ανεξάρτητοι. Όταν γνώρισα τον μικρούλη Μιξ, έναν γάτο που ο γιος μου,
Μαξ, είχε υιοθετήσει από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου, με
εντυπωσίασε η αξιοπρέπεια αυτού του μικρού γατιού που χωρούσε στη φούχτα
μου. Ο Μιξ μεγάλωσε συνεχίζοντας να με εντυπωσιάζει, γιατί στο
πρόσωπο δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο γάτο. Είχε μια κατατομή περίκομψη,
ελληνική, που τραβούσε την προσοχή όλου του
κόσμου.» </div>
<br /></div>
Marcohttp://www.blogger.com/profile/15979554253420823134noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-47915909926347714142013-06-17T10:01:00.000+03:002013-06-17T10:08:27.524+03:00Άσε Το Διάβολο Ήσυχο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxdImEtAcE0PcUKSCTxuDEjSCHDuov9Fa2RT7tur7mo5ZB9M1pbYWxUfrnkTEPw7T37JrkJv2ygUDe8GQxfDclhyJrLqzVBPnNekyOlR5qsIOWajtzDE1EYL5GFZ-SY2mWk7XC9GB4z6-_/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxdImEtAcE0PcUKSCTxuDEjSCHDuov9Fa2RT7tur7mo5ZB9M1pbYWxUfrnkTEPw7T37JrkJv2ygUDe8GQxfDclhyJrLqzVBPnNekyOlR5qsIOWajtzDE1EYL5GFZ-SY2mWk7XC9GB4z6-_/s1600/images.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Το «Άσε τον Διάβολο Ήσυχο» είναι το τρίτο κατά σειρά
αστυνομικό μυθιστόρημα του </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">John</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Verdon</span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">. Αποτελεί συνέχεια των δύο προηγούμενων, για τα οποία
έχω γράψει παλιότερα και με τα οποία έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος έως και
εκστασιασμένος. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το τρίτο εγχείρημα.
Χωρίς πολλά, πολλά πρόκειται για μια προσπάθεια τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά προκειμένου
να του βγει η ιστορία στα μέτρα και τα σταθμά των δύο προηγούμενων. Κρατά την
ίδια δομή στο ξεδίπλωμα του μυστηρίου, είναι σαν να διαβάζεις τα δύο πρώτα με
διαφορετικά γεγονότα. Θεμιτό ως ένα βαθμό, άνθρωπος είναι, δεν είναι Θεός, αλλά
προβλέψιμο και βαρετό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Το μόνο πράγμα που δεν είναι προβλέψιμο, είναι ο
δολοφόνος στο τέλος. Πασχίζεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης να εντοπίσεις
ποιος το έκανε, ποιος σκότωσε τους έξι κάτοχους των Μερσεντές, και όταν φτάνεις
στη ρημαδό-600<sup>η</sup> σελίδα λες: «Αυτός ήταν; Από πού κι ως πού;» Ουδεμία
πειστική απάντηση δεν δίδεται από τον συγγραφέα. Γενικότερα, όταν η φαντασία του
αναγνώστη ξεπερνά τη φαντασία του συγγραφέα, αντιλαμβάνεσαι σε πόσους εγκεφαλικούς
οργασμούς φτάνεις. Καλός ο </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Verdon</span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">, δεν λέω, αλλά καλύτερα να είχε περιοριστεί μόνο στα πρώτα
δύο του βιβλία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Περιμένω να βγει το ‘Ινφέρνο’ του Νταν Μπράουν, στα
Ελληνικά, τώρα. Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει κι αυτός. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-80959474010485767432013-05-22T11:01:00.001+03:002013-05-22T11:06:33.345+03:00Η σύγχρονη γυναικεία πορνογραφία και οι άντρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9HaXxum2cDvOXqsv0HobvrPbM0R7EZ0bWYjoILTwjDgUMnJLWWwHq901s1ohljLPAKeB7aDh4Urrdc2sWgSb-9Pv-xC8u_Dg5EkT5ZIaE56OXoKyYuYUczzsBtUDWCvQigkV_o0PBNF8/s1600/blog.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9HaXxum2cDvOXqsv0HobvrPbM0R7EZ0bWYjoILTwjDgUMnJLWWwHq901s1ohljLPAKeB7aDh4Urrdc2sWgSb-9Pv-xC8u_Dg5EkT5ZIaE56OXoKyYuYUczzsBtUDWCvQigkV_o0PBNF8/s400/blog.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Του Φίλιππου Φιλίππου<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα μυθιστορήματα ευρείας κατανάλωσης που απευθύνονται
αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό παρουσιάζουν μια αυξητική τάση ανά τον κόσμο
και θεωρούνται κυρίως εμπόρευμα και όχι λογοτεχνικά έργα με αξιώσεις κριτικών
παρουσιάσεων, αναλύσεων και βραβείων. Αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Όπως μας
πληροφορούσε πριν από τριάντα χρόνια η Μαριλίζα Μητσού-Παππά (στο περιοδικό
Διαβάζω), «οι ιστορίες αγάπης ως αποκλειστικό θέμα μυθιστορηματικού κειμένου»
αποτελούν παμπάλαια συνταγή και ανάγονται στον 18ο αιώνα. Η σημερινή εποχή με
τις επιστημονικές ανακαλύψεις, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, τα τεχνολογικά
επιτεύγματα, δεν έχει επηρεάσει τον κεντρικό πυρήνα αυτών των μυθιστορημάτων
που εξακολουθούν να ασχολούνται με τις αισθηματικές σχέσεις ανδρών και
γυναικών. Πιο συγκεκριμένα ασχολούνται με μια ερωτική ιστορία που αφού περάσει
από διάφορες φάσεις και υπερπηδήσει τα παντοειδή εμπόδια καταλήγει σ’ ένα
ευτυχές γεγονός: <b>το γάμο.</b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα από τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν ανέκαθεν τους
χαρακτήρες στα αισθηματικά μυθιστορήματα είναι η ταξική διαφορά ανάμεσα στην
ηρωίδα και τον εκλεκτό της. Εκείνη, νέα και όμορφη, συνήθως, είναι φτωχή,
υπάλληλος ή άνεργη, κι εκείνος ωραίος, δυναμικός, και κυρίως πλούσιος,
επιχειρηματίας. Κατά κάποιο τρόπο, αποτελεί τη συνέχεια του πρίγκιπα του παραμυθιού,
ο οποίος γοητεύεται από τα φυσικά και ψυχικά χαρίσματα της Σταχτοπούτας, της
απλής κοπέλας του λαού.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πρωταρχική σύμβαση στο αισθηματικό μυθιστόρημα ήταν
–και εξακολουθεί να είναι– η ταύτιση της αναγνώστριας με την ηρωίδα. Σε αυτό, η
αναγνώστρια πρέπει να βρει και ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό της. Διαβάζοντας την
ιστορία της ηρωίδας, η οποία, ενώ συναντάει ένα σωρό δυσκολίες και ατυχίες στο
τέλος ανταμείβεται με το γάμο, πρέπει να παρηγορηθεί για τις δικές της δυσκολίες
και ατυχίες και να ελπίσει πως τα πράγματα θα πάνε κατ’ ευχήν για την ίδια ώστε
να ευοδωθούν οι προσπάθειές της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihJn80bBTnQXAx-nFWEbSQMO5QfPu3jPthZprKwMwc8GYNZUVa9SNhyphenhyphenjJ0LKhvEKWLd_tVnn2tsuDhYP0a8F2j07cjGW0-ymq4p5DjNImslPVfo8E-dBdvYD-qy89coSNXJWRDHfe6MI8/s1600/blog2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihJn80bBTnQXAx-nFWEbSQMO5QfPu3jPthZprKwMwc8GYNZUVa9SNhyphenhyphenjJ0LKhvEKWLd_tVnn2tsuDhYP0a8F2j07cjGW0-ymq4p5DjNImslPVfo8E-dBdvYD-qy89coSNXJWRDHfe6MI8/s320/blog2.jpg" width="218" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Στην πορεία, οι ιστορίες αγάπης, οι λεγόμενες και «ροζ»,
έγιναν τολμηρές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ηρωίδες τους απελευθερώθηκαν από
τα ταμπού τους. Μέχρι πρόσφατα, στα συγκεκριμένα μυθιστορήματα οι προγαμιαίες
σχέσεις έπρεπε αργά ή γρήγορα να καταλήγουν σε γάμο, με δεδομένο τον
συντηρητισμό των αναγνωστριών. Διότι, μόνο ο νόμιμος δεσμός του γάμου, μας λέει
πάλι η Μαριλίζα Μητσού-Παππά, δικαιολογούσε το ενδεχόμενο σεξουαλικής σχέσης. Ο
ερωτισμός όμως και η σεξουαλική πράξη ειδικότερα, υπογραμμίζει η Μίνα
Μαχαιροπούλου (στο Διαβάζω), βιώνονται σαν μια παρορμητική και απαιτητική τάση του αρσενικού «απέναντι
στο θηλυκό που είναι γεμάτος αναστολές». </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Άλλα στοιχεία που παρατηρούνται στα
αισθηματικά-ερωτικά μυθιστορήματα όλων των εποχών, τα απευθυνόμενα στις
γυναίκες, είναι η αγνότητα των κοριτσιών (δηλαδή η παρθενία), η πίστη στο γάμο
και στις οικογενειακές αρχές. Κατά περίεργη σύμπτωση, μας λέει η Νέλλη Καψή
(στο Διαβάζω), όλες οι ηρωίδες, αν και όμορφες και γοητευτικές, ακόμα και
ανεξάρτητες, έχουν ελάχιστη γνώση του αληθινού έρωτα και το κενό «αναλαμβάνει
να καλύψει Εκείνος».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στη κατηγορία αυτή ανήκουν τα λεγόμενα αισθησιακά ή ερωτικά
μυθιστορήματα που εξέδιδαν οι εκδόσεις Χαρλένικ Ελλάς (σειρά Άρλεκιν-Desire),
από τη δεκαετία του ’80 και μετά. Σε αυτά, όλα γραμμένα από γυναίκες, οι ήρωες
κι οι ηρωίδες, επιδίδονταν σ’ έναν ανηλεή αγώνα κατάκτησης που περιλάμβανε
ερωτικές πράξεις, όπου ήταν απαραίτητη η χρήση προφυλακτικού. ΣτοΦλογερός
πειρασμός (2006) της Τζάνελ Ντένισον, η Μπρουκ αποπλανείται από τον πρώην
κουνιάδο της, τον Μαρκ, αλλά αποφασίζουν να κρατήσουν τη σχέση τους για πάντα,
δηλαδή να παντρευτούν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δείγμα γραφής:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i>«Εκείνη αναστέναξε και χαμήλωσε το κορμί της και η καυτή σάρκα
της τύλιξε τον ανδρισμό του. Ένα βαθύ βογκητό ξέφυγε από τα χείλη του Μαρκ και
ανασήκωσε τους γοφούς του, μπαίνοντας βαθιά μέσα της».</i><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα σύγχρονα αισθηματικά-ερωτικά μυθιστορήματα είναι τόσο
τολμηρά που φτάνουν στα όρια της πορνογραφίας. Τα τρία βιβλία της τριλογίας
(έχουν πουλήσει 35 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ), της Αγγλίδας Ε.Λ.
Τζέιμς με πρώτο το Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (τα άλλα δύο τιτλοφορούνται
Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι και Πενήντα αποχρώσεις του
γκρι-Απελευθέρωση), ξεπερνούν τις καθιερωμένες σεξουαλικές περιγραφές και
αναφέρονται σε σαδομαζοχιστικές σκηνές ανάμεσα στην ηρωίδα και τον καλό της. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτή, η 22χρονη Αναστάζια, είναι φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας και παρθένα, κι
αυτός, ο 27χρονος Κρίστιαν, επιτυχημένος επιχειρηματίας, χορτασμένος
σεξουαλικά, σε βαθμό που χρειάζεται ακραίους τρόπους και εξαρτήματα για να
διεγερθεί και να ικανοποιηθεί. Μόλις τον αντικρίζει, η Αναστάζια τον ερωτεύεται
και ταυτόχρονα τον ποθεί –πρόκειται για το απόλυτο αρσενικό–, κι όταν κάνουν έρωτα, αυτός ανακαλύπτει πως είναι
παρθένα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Σιάτλ των ΗΠΑ. Στο τέλος, βέβαια, όπως
κάθε καλή ροζ ιστορία, παντρεύονται και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δείγμα γραφής:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i>«Τώρα θα σας γαμήσω, δεσποινίς Στιλ…» μουγκρίζει καθώς ακουμπάει
την κόκκινη κορυφή τους πέους του στην είσοδο του κόλπου μου. «Άγρια…»
προσθέτει μουρμουριστά και μπαίνει βίαια μέσα μου.</i><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
Κάπως έτσι γράφει και η Αμερικανίδα Σίλβια Ντέι, η οποία
επηρεασμένη από την Τζέιμς, εμφανίστηκε επίσης με μια τριλογία (τα βιβλία της
έχουν πουλήσει 6 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην αγγλική γλώσσα), με πρώτο το
Γυμνή μπροστά σου (εκδόσεις Τουλίπα, θυγατρική των εκδόσεων Ψυχογιός), δεύτερο
το Ευάλωτη δίπλα σου και τρίτο το Δεμένη μαζί σου (θα κυκλοφορήσει προσεχώς). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κεντρική ηρωίδα εδώ είναι η Εύα, υπάλληλος σε εταιρεία. και κεντρικός ήρωας, ο
Γκίντεον, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας. Μόνο που η κοπέλα δεν είναι πρωτάρα, έχει
ένα σκοτεινό παρελθόν, και δεν φοβάται τον αινιγματικό άντρα, ο οποίος έχει
επίσης σκοτεινό παρελθόν και την κάνει να δεθεί μαζί του με τα δεσμά της
λαγνείας. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δείγμα γραφής:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i>«Με τα χείλη μου κολλημένα στα δικά του, ένιωθα τον οργασμό
να πλησιάζει, καθώς ο αντίχειράς του χάιδευε την κλειτορίδα μου και το τεράστιο
όργανό του γλιστρούσε ως τον πυρήνα μου».</i><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτά τα αισθηματικά-ερωτικά μυθιστορήματα δεν είναι ούτε
πορνογραφήματα με την παλιά έννοια του όρου (βλέπε τα βιβλία της Αναίς Νιν που
τα έγραφε για βιοποριστικούς λόγους), ούτε ερωτογραφήματα (όπως εκείνα του
Χένρι Μίλερ). Πατάνε γερά πάνω στην πανάρχαια συνταγή και η επιτυχία τους
οφείλεται στις σεξουαλικές περιγραφές, που ενισχύουν με πικάντικο τρόπο την
κάπως βαρετή παραδοσιακή αφήγηση. Αυτό εύκολα γίνεται αντιληπτό: βλέπουμε πως ο
γάμος και η πίστη στο γάμο παραμένουν αναλλοίωτα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει την αναγνώστρια αισθηματικών
μυθιστορημάτων ως μικροαστή που «σέβεται πριν από οτιδήποτε άλλο το γάμο», αφού
«ο γάμος είναι το κέντρο του κόσμου» (Ευγένιος Αρανίτσης στο Διαβάζω). Ωστόσο,
οι αναγνώστριες τέτοιων αφηγημάτων ανήκουν σε όλο το φάσμα της κοινωνίας, είναι
φοιτήτριες, άνεργες, εργαζόμενες, νοικοκυρές, πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κι
εδώ συμβαίνει το παράδοξο: αυτά τα σύγχρονα πορνογραφικά μυθιστορήματα, τα
γραμμένα από γυναίκες, όπως η Τζέιμς και η Ντέι, τα διαβάζουν και άντρες, διότι
ανεξάρτητα από την έκβαση του ειδυλλίου, γνωστή ευθύς εξαρχής, άρα χωρίς
απρόσμενη κατάληξη, μπορούν να βρουν διεγερτικές σεξουαλικές σκηνές –όπως οι
ταινίες πορνό–, κάτι που γινόταν πριν μερικές δεκαετίες με κλασικά βιβλία, όπως
Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι του Λόρενς, Θα φτύσω στους τάφους σας του Μπορίς
Βιαν ή τα μυθιστορήματα του μαρκήσιου ντε Σαντ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πηγή: <a href="http://www.oanagnostis.gr/">www.oanagnostis.gr</a><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
</div>
Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-13691715091481970152013-04-12T20:43:00.001+03:002013-04-12T20:43:53.975+03:00Η Ευτυχία του Πάκο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEAOEOqWlrcT_Hy4x5mQZyvYlyVbi16FFTY4j3H0DKdD_gLRG2h3bs1sfhR2_sEV544YKNrAenqW-7eCWNFo6GLZo0SFS7Vs6COxIOTI7eKLFklvzMLvUL3aFF9sb9lu-zwSCJGGzXjc7b/s1600/H+eutuxia+toy+Pako.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEAOEOqWlrcT_Hy4x5mQZyvYlyVbi16FFTY4j3H0DKdD_gLRG2h3bs1sfhR2_sEV544YKNrAenqW-7eCWNFo6GLZo0SFS7Vs6COxIOTI7eKLFklvzMLvUL3aFF9sb9lu-zwSCJGGzXjc7b/s400/H+eutuxia+toy+Pako.jpg" width="307" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">«Η ευτυχία του Πάκο» είναι άλλο ένα
βιβλίο από τον Νίκο Καρβέλα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Αναφέρεται στη ζωή του Πάκο, που είναι
ένας ζητιάνος χωρίς πόδια, ο οποίος έχει στην αυλή του ένα μαγικό δέντρο το οποίο
του πραγματοποιεί διάφορες επιθυμίες δεδομένου ότι ο Πάκο το ταΐζει με ανθρώπινα
χέρια. Παρανοϊκό, έτσι; Απορώ κι εγώ πώς τα σκέφτεται. Το δέντρο τρέφεται με
ανθρώπινη σάρκα και ως αντάλλαγμα χαρίζει στον Πάκο δυο πόδια, αστείρευτο ταλέντο
μουσικής σύνθεσης, επιτυχία, χρήμα και τον έρωτα της ζωής του, μέχρι που μια μέρα
το δέντρο βγάζει φτερά και πετάει στον ουρανό εγκαταλείποντας και επαναφέροντας
τον καημένο τον Πάκο στην αρχική του κατάσταση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Το βιβλίο ουσιαστικά είναι μια σύγχρονη
παραβολή που πραγματεύεται την ματαιότητα των πάντων, την ανικανότητα του ανθρώπου
να κατακτήσει την ευτυχία, περιγράφει την μαρτυρική και ψυχοφθόρα διαδικασία της
δημιουργίας, ενώ επίσης θωπεύει και διάφορες άλλες υπαρξιακές έννοιες, που είναι
διάχυτες και στον «τρίτο δρόμο», το προηγούμενο του βιβλίο για το οποίο έγραψα
παλαιότερα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Να σου πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος
αν έπιασα όλα τα νοήματα, γιατί όπως συμβαίνει και με τα τραγούδια του, ποτέ
δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν αυτό που ακούς κατατάσσεται στα αριστουργήματα
ή στις μπούρδες που συνθέτει κατά καιρούς για να σπάσει πλάκα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Πρόκειται σίγουρα για μια ιστορία
με διαστροφική πλοκή, που είναι να απορείς ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να την
σκαρφίστηκε. Έχει μέσα περιγραφές που ξεπερνούν την έννοια της λογοτεχνίας αλλά
και περιγραφές που διερωτάσαι τι έπινε όταν τις έγραφε. Με λίγα λόγια, τυπικός,
κλασικός Καρβέλας. Ο λόγος του είναι συνεχής. Δύσκολα βάζει τελεία και ώρες, ώρες
σε κουράζει. Παρόλα αυτά παθιάζεται πολύ με αυτό που περιγράφει και αν έχεις δει
μερικές συνεντεύξεις του στις οποίες αφήνεται και ξεδιπλώνει απρόσκοπτα τις σκέψεις
του, είναι σαν να τον έχεις απέναντί σου να στα διηγείται όλα ενώπιος ενωπίω με
τον γνωστό παιδικό του ενθουσιασμό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Αν τον αγαπάς μέσα από τη μουσική
του, δεν μπορείς παρά να τον απολαύσεις και σε αυτό του το πόνημα. Προσωπικά
διαβάζοντάς τον ήταν σαν να μπήκα για λίγο στον λαβύρινθο της ψυχής του και σαν
να επιβεβαίωσα αυτό που λένε για τις ιδιοφυίες: ότι δηλαδή δεν καταλαβαίνεις απόλυτα
αυτό που θέλουν να σου πουν αλλά σε πείθουν για το ότι έγραψαν κάτι το
εξαιρετικά σημαντικό. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-24417522323780313532013-02-10T22:28:00.000+02:002013-02-10T22:34:13.826+02:00Κράτα Τα Μάτια Σου Κλειστά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO2JHDiIQ6Dza9qBP0y4zYkDv3wQQRBVIdYIpWZfOT8B6urN8MjXOzu_7BugCOJxxBDJsR7aCVZkdlcrUlpiDaB-hvP8sQVaSB0-UNun9W9vyGRxH6FaNZCp1ZtrUOe9QB4zNns5zzQTz6/s1600/134382384745.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO2JHDiIQ6Dza9qBP0y4zYkDv3wQQRBVIdYIpWZfOT8B6urN8MjXOzu_7BugCOJxxBDJsR7aCVZkdlcrUlpiDaB-hvP8sQVaSB0-UNun9W9vyGRxH6FaNZCp1ZtrUOe9QB4zNns5zzQTz6/s320/134382384745.jpg" width="221" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Το «Κράτα Τα Μάτια Σου Κλειστά» δεν
είναι μόνο το ποπ σουξεδάκι της Ήβης Αδάμου με τις Μέλισσες, είναι και το σίκουελ
του «Σκέψου Έναν Αριθμό» του </span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">John</span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">Verdon</span><span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">, για το οποίο είχα
γράψει ολόκληρο διθύραμβο την περασμένη φορά. Το ξεκοκάλισα κι αυτό απνευστί,
παρόλη την πίεση που είχα με τα θέατρα τον τελευταίο μήνα, δεν κρατήθηκα λεπτό.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Πρόκειται για άλλο ένα μυστήριο, με
μία νύφη που βρέθηκε αποκεφαλισμένη λίγο πριν τη δεξίωση του γάμου της. Δεν πρόκειται για Κύπρια νύφη, αυτές αξίζουν αποκεφαλισμό πολύ πριν τη δεξίωση. Αυτής της το έκοψαν λίγο πριν τα κοκτέιλ. Γενικά,
καθ’ όλη την εξέλιξη του μύθου πέφτουν πολλά κεφάλια, της Σαλώμης γίνεται, και
δημιουργούνται άπειρα μυστήρια, ξέρεις, από εκείνα για τα οποία μπορεί να μείνεις
χωρίς κατούρημα ολόκληρο απόγευμα προκειμένου να τα εξιχνιάσεις παρέα με τον νέο
</span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">Robert</span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">Langton</span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">wannabe</span><span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">, τον Ντέηβ Γκάρνεϊ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Ασφαλέστατα πρόκειται για άλλο ένα
εξαιρετικό μυθιστόρημα, δυστυχώς όμως όχι αντάξιο του πρώτου. Περί σήκουελ πρόκειται,
το ‘παμε, και τα σήκουελ ουδέποτε ξεπέρασαν τα πρωτότυπα, όμως εδώ έχουμε ακριβώς
την ίδια δομή, ακριβώς το ίδιο στιλ αφήγησης και είναι σαν να σου λεν δυο ανέκδοτα
με το ίδιο ύφος, με τις ίδιες τεχνικές, πράγμα που πολλές φορές γίνεται προβλέψιμο
και χάνει τη γοητεία του. Δεν μπορώ να πω ότι ο </span><span style="font-family: "Lucida Sans Unicode";">Verdon</span><span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;"> επαναλαμβάνει εαυτόν, αλλά σίγουρα δεν φαντάζομαι να κόπιασε
τόσο, όσο για να γράψει το πρώτο. Έχει μια "φόρμα" και την εφαρμόζει και σ' αυτό το μυθιστόρημα, αυτούσια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Όπως και να ‘χει, επειδή το «Σκέψου
Έναν Αριθμό» το θεωρώ αριστούργημα, το «Κράτα Τα Μάτια Σου Κλειστά», όσο και να
το θεωρώ υποδεέστερο, εξακολουθεί να παίζει στην Α’ κατηγορία των αστυνομικών
μυθιστορημάτων της εποχής μας, έχοντας υπόψη και τη σαβούρα που μας πουλούν
καθημερινά. Με λίγα λόγια, να το διαβάσεις κι αυτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Lucida Sans Unicode"; mso-ansi-language: EL;">Τώρα μπορώ να αποπειραθώ να τελειώσω
το «Ένας Ξαφνικός Θάνατος» της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ που το αναβάλλω από τα Χριστούγεννα,
και θα το διαβάσω μόνο και μόνο για το γαμώτο, για τα €30 που ξόδεψα, αφού ως τώρα 30 σελίδες άντεξα
να διαβάσω, κι εκείνες με το ζόρι. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-87455786619412728052013-01-24T09:29:00.004+02:002013-01-25T07:43:51.804+02:00Το ξεχασμένο βαλς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD_hgjQaXNS4k5YNP5Gf9qNu50t79Blnr-fTSF4oVPA4GQ3zMdK0nInoqAOkPyf_QmWCM5cQuWzEirDaU-Y1jJ1h79Wm0NwXQ_K8O97rvzsAArOVi9JkPk9Mo7gWDHJjRfQAiGgfRYqRg/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD_hgjQaXNS4k5YNP5Gf9qNu50t79Blnr-fTSF4oVPA4GQ3zMdK0nInoqAOkPyf_QmWCM5cQuWzEirDaU-Y1jJ1h79Wm0NwXQ_K8O97rvzsAArOVi9JkPk9Mo7gWDHJjRfQAiGgfRYqRg/s320/book.jpg" width="223" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Το ξεχασμένο βαλς</div>
<div class="MsoNormal">
Ανν Ένραϊτ</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις Καστανιώτη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα κάνω παρουσίαση ενός βιβλίου ξεκινώντας από μια προτροπή.
<b>ΜΗΝ ΠΑΤΕ </b>να το αγοράσατε.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το Ξεχασμένο Βαλς της Αν Ένραϊτ, μας ήρθε με δυνατές κριτικές.
Κατά τη γνώμη μου δεν τις αξίζει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι η ιστορία της Τζίνα που είναι παντρεμένη με τον Κόνορ,
αλλά σε κάποια φάση συναντά τον επίσης παντρεμένο Σον, που έχει μια κόρη την
Έβι και τα φτιάχνουν.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα μπορούσε να είναι μια ωραία ιστορία πόθου. Θα μπορούσε να
γίνει σοφτ πορνό <span lang="EN-US">call</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">me</span>
50 <span lang="EN-US">shades</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">of</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">grey</span>.
Θα μπορούσε να βγάζει έντονα συναισθήματα
και προβληματισμούς. Θα μπορούσε να έχει σασπένς. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ε, λοιπόν δεν έχει τίποτα από αυτά. Περνούν οι σελίδες και
να η Τζίνα να λέει πόσο τον θέλει και τον γουστάρει και είναι ερωτευμένη μαζί
του. Καμία τύψη για τον Κόνορ ή για την οικογένεια του Σον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Η Ανν Ένραϊτ, που τιμήθηκε με το βραβείο Μπούκερ για το
προηγούμενο μυθιστόρημά της Η συγκέντρωση, διηγείται με ανενδοίαστη αμεσότητα
και σαρκαστικό, υπόγειο χιούμορ μια ιστορία σύγχρονης συζυγικής απιστίας,
αφήνοντας στην άκρη τις ηθικές παραμέτρους. Στόχος της να φέρει τον αναγνώστη
κατευθείαν στον πυρήνα μιας αναντίρρητης αλήθειας: ότι ο έρωτας μπορεί να είναι
το ωραιότερο θαύμα στη ζωή ενός ανθρώπου και, παράλληλα, ικανός να γκρεμίσει τα
πάντα στο διάβα του.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτό από το εξώφυλλο του βιβλίου. Εγώ πάντως ούτε χιούμορ βρήκα,
ούτε με έφερε μπροστά σε μια αναντίρρητη αλήθεια, ούτε τα έχασα μπροστά στον έρωτά
τους. Αντίθετα, γύριζα σελίδες να τελειώνουμε με το μαρτύριο.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και δεν με νοιάζει το ότι και οι δυο ήταν παντρεμένοι, στο κάτω
κάτω βιβλίο είναι όχι οι κολλητοί μου για να με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους,
αν και τώρα που το σκέφτομαι ούτε για τους κολλητούς θα έπρεπε να με νοιάζει,
αλλά το ενδιαφέρον είναι λόγο φιλίας, όχι λόγω μοιχείας. Θέλω να πω δεν είναι
αυτό που με ξένισε. Με ξένισε το γεγονός ότι είναι τόσο άχαρο και τόσο ανιαρό
βιβλίο. Σύγκρινε επίσης με την ιστορία μοιχεία της Άννα Καρένινα με τον Βρόνσκι. Από τη γη ως το φεγγάρι η διαφορά.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Γίνεται να διαβάζεις για ένα μεγάλο έρωτα και να
χασμουριέσαι; Ούτε συναισθήματα μου έβγαλε, ούτε προβληματισμούς, ούτε τίποτε. Ερωτεύτηκε,
απάτησε τον άντρα της, η νέα σχέση με τον γκόμενο, η κόρη του που θέλει εξηγήσεις.
Στο ίδιο ύφος σαν να έλεγε πήγα στη λαϊκή αγορά και αγόρασα παντζάρια. Σου κάνει
κέφι να διαβάσεις για παντζάρια; Όχι. Ούτε κέφι να διαβάσεις για τούτη την
ερωτική ιστορία σου κάνει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Παραθέτω το κομμάτι όπου η Τζίνα περιγράφει τις στιγμές, λίγο
προτού γνωρίσει τον Σον. Όποιος χασμουρηθεί να ρίξει το φταίξιμο στην Ενραϊτ, όχι
σε μένα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Τώρα χρειάζομαι πραγματικά ένα τσιγάρο. Τα παιδιά της Φιόνα
δεν είχαν αντικρίσει ποτέ τσιγάρο στη ζωή τους, έτσι μου είπε – η Μέγκαν, λέει,
ξέσπασε σε λυγμούς όταν ένας ηλεκτρολόγος έβγαλε κι άναψε ένα μες στο σπίτι.
Ξεκρεμάω την τσάντα μου από την πλάτη της καρέκλας, διασχίζω την ανοιχτή
τζαμαρία, περνάω μπροστά απ’ τον Σέι, που μου προτείνει μια μπουκιά κρέας,
προσπερνάω γυαλισμένα απ’ τη βροχή παιδικά τρίκυκλα κι εύθυμους κατοίκους του
προαστίου και κατηφορίζω ως εκεί που ορθώνεται η μικρή μελία, δεμένη στον
τετράγωνο πάσσαλό της, και ο κήπος μεταμορφώνεται σε βουνοπλαγιά. Υπάρχει εδώ
ένα καλυβάκι για τα παιδιά, κατασκευασμένο από καφέ πλαστικό, λιγάκι απωθητικό
στην όψη, είν’ η αλήθεια – τα δοκάρια δείχνουν τόσο ψεύτικα που θα μπορούσαν να
είναι φτιαγμένα από σοκολάτα ή από κανένα καουτσουκένιο φτηνο-υλικό. Κρύβομαι πίσω
από μια τραβέρσα και είμαι τόσο απασχολημένη με το να μην μοιάζει αυτό που κάνω
με παράπτωμα –ακουμπάω στο φράχτη ισιώνοντας τη φούστα μου, ενώ ψαχουλεύω
βιαστικά μες στην τσάντα για το πακέτο– ώστε δεν τον βλέπω μέχρι που ανάβω,
οπότε η πρώτη στιγμή θέασης του Σον (σε αυτήν εδώ την ιστορία για τον Σον, που
διηγούμαι η ίδια στον εαυτό μου) σημειώνεται πάνω στο πρώτο μου φύσημα προς τα
έξω: το περίγραμμα της φιγούρας του κόντρα στη θέα, θαμπωμένο από τον καπνό
ενός πολυπόθητου Μάρλμπορο Λάιτ.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Ο Σον.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Είναι, για μια στιγμή, απόλυτα ο εαυτός του. Ετοιμάζεται να
στραφεί, μα αυτό δεν το ξέρει ακόμα. Θα γυρίσει και θα με δει που τον βλέπω, κι
ύστερα απ’ αυτό τίποτε άλλο δεν πρόκειται να συμβεί, για αρκετά χρόνια. Δεν
προκύπτει κανένας λόγος ώστε να συμβεί.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Έχω την αίσθηση της νύχτας. Το φως είναι εκπληκτικό αλλά
αταίριαστο – σαν να χρειάζεται να περιστρέψω νοερά όλο τον πλανήτη για να βρεθώ
σ’ αυτό τον κήπο, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο του απογεύματος και σε αυτό
τον άντρα, που είναι ο ξένος δίπλα στον οποίο κοιμάμαι τώρα.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Εμφανίζεται μια γυναίκα και του μιλάει χαμηλόφωνα. Εκείνος
την ακούει πάνω απ’ τον ώμο του κι ύστερα στρίβει λίγο περισσότερο το κεφάλι
για να κοιτάξει ένα κοριτσάκι που ξεμένει πίσω τους.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>«Ω, για όνομα του Θεού, Έβι», λέει. Και αναστενάζει – επειδή
δεν είναι το ίδιο το παιδί εκείνο που του προκαλεί την ενόχληση μα κάτι άλλο:
κάτι μεγαλύτερο και πολύ πιο θλιμμένο.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Η γυναίκα πηγαίνει πάλι πίσω για να τρίψει τη γλίτσα από το
πρόσωπο της Έβι μ’ ένα χαρτομάντιλο, που διαλύεται πάνω στο κολλώδες δέρμα του
παιδιού. Ο Σον παρακολουθεί για μερικά δευτερόλεπτα. Και μετά βλέπει εμένα.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Κάτι τέτοια πράγματα συμβαίνουν όλη την ώρα. Το βλέμμα σου
διασταυρώνεται με το βλέμμα ενός αγνώστου για μια παρατεταμένη στιγμή, κι
έπειτα το αποστρέφεις.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Είχα μόλις γυρίσει από διακοπές – μια βδομάδα με την αδελφή
του Κόνορ στο Σίντνεϊ και μετά βόρεια, σ’ εκείνο το απίστευτο μέρος όπου μάθαμε
να κάνουμε καταδύσεις. Όπου επίσης μάθαμε, απ’ ό,τι θυμάμαι, πώς να κάνουμε
έρωτα νηφάλιοι – απλό τέχνασμα αλλά καλό, ήταν σαν να αφαιρείς από πάνω σου ένα
περιττό δέρμα. Ίσως γι’ αυτό μπόρεσα να αντιγυρίσω τη ματιά του Σον. Είχα μόλις
επιστρέψει από την άλλη μεριά του κόσμου. Ήμουν, για τα δικά μου πρότυπα, στις
ομορφιές μου. Ήμουν ερωτευμένη –κανονικά ερωτευμένη– μ’ έναν άντρα που σύντομα
θα αποφάσιζα να παντρευτώ, οπότε, όταν με κοίταξε εκείνος, δεν ένιωσα φόβο.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Ίσως θα έπρεπε να είχα νιώσει.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Γιατί είναι εκπληκτικό το πόσα πολλά προσέλαβα με εκείνη την
πρώτη ματιά: πόσα πολλά –τώρα που αναδρομικά το σκέφτομαι– θα έπρεπε, κανονικά,
να τα περιμένω. Βρίσκονταν όλα εκεί: η σπίθα του ενδιαφέροντος που ξύπνησε μέσα
μου ο Σον, η όλη ιστορία με την Έβι. Το θυμάμαι αυτό ολοκάθαρα, όπως θυμάμαι
επίσης την ευπρεπισμένη και άκαμπτη ευγένεια της γυναίκας του. Εκείνη την
κατάλαβα με τη μία, και τίποτε απ’ όσα έκανε αργότερα δεν με βρήκε
απροετοίμαστη, ούτε ανέτρεψε την αρχική εντύπωσή μου. Η Αϊλίν, η γυναίκα που
δεν άλλαζε ποτέ το στιλ των μαλλιών της, που ήταν τότε και θα παραμείνει
πάντοτε «μέγεθος μικρό». Αν μπορούσα να τη χαιρετήσω τώρα, από αυτήν εδώ τη
γέφυρα του παρελθόντος, σίγουρα θα μου έριχνε το ίδιο λίγο πολύ βλέμμα που μου
έριξε και τότε. Επειδή κι εκείνη με κατάλαβε. Κατευθείαν. Και, παρόλο που ήταν
τόσο χαμογελαστή και καθωσπρέπει, εγώ διέκρινα την εσωτερική της ένταση.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-8037943027503728132013-01-14T09:14:00.002+02:002013-01-14T09:14:41.287+02:00Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5wi-vjTdy-OHkS2nq7Jeiu-jjbX3kx0xAiN2LTd2yrHnAocEZOMUMbHVCVJaqZWJnqsMFAXMA95p-hqdf_iA5f4bXGD59B4YpzO0ujMxtDftigOSfQBeZU1WnSWxUpGR_e69WK95KlfI/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5wi-vjTdy-OHkS2nq7Jeiu-jjbX3kx0xAiN2LTd2yrHnAocEZOMUMbHVCVJaqZWJnqsMFAXMA95p-hqdf_iA5f4bXGD59B4YpzO0ujMxtDftigOSfQBeZU1WnSWxUpGR_e69WK95KlfI/s320/book.jpg" width="219" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος</div>
<div class="MsoNormal">
Του Γιάννη Βαρουφάκη</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις: Λιβάνη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Την Κυριακή το απόγευμα, μπροστά από το τζάκι τέλειωσα τον
<b>Παγκόσμιο Μινώταυρο</b> του Γιάνη (καμία ανορθογραφία, έτσι το γράφει) Βαρουφάκη. Μου
πήρε αρκετό καιρό η αλήθεια να λέγεται, γιατί πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο.
Τελειώνοντας το, με κάποια σημεία, να ομολογώ πως δεν τα κατάλαβα ιδιαίτερα, ένιωσα
πιο σοφή και πιο κοντά στο να έχω πιο πλήρη εικόνα του τι γίνεται γύρω από την παγκόσμια οικονομική κρίση.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος αφηγείται τα πραγματικά αίτια που
επέβαλαν την κρίση σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παίζοντας με την αλληγορία του μύθου,
όπου οι Αθηναίοι έπρεπε να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος σε ένα θηρίο ο καθηγητής
Οικονομίας εξηγεί πως εμείς σήμερα βιώνουμε κάτι ανάλογο.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τι έφταιξε τελικά; Η απληστία; Οι πολιτικοί; Οι τράπεζες;
Εμείς οι ίδιοι; Πολλά έφταιξαν και δύσκολα κάποιος μπορεί να πείσει ότι δεν
προσέθεσε κι εκείνος το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της οικονομικής Κρίσης με
κεφαλαίο Κ, που ξεκίνησε το 2008 και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Γιάνης Βαρουφάκης γνωρίζει καλά το αντικείμενο του και
βοηθά και όσους είναι εκτός να καταλάβουν πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Πρόκειται
για μια εξαιρετική οικονομική ανάλυση, με έντονα ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία
που εστιάζει στο ζήτημα της παγκόσμιας κίνησης κεφαλαίων και της πυρετικής
απληστίας που κατέλαβε το χρηματοπιστωτικό ναό της Wall <span lang="EN-US">S</span>treet ακόμη και μετά την καταστροφή.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει μαζί του ή να διαφωνήσει. Ο συγγραφέας
μιλά πάντα με πηγές και αναφέρεται σε παράδειγμα, δεν λέει λόγια του αέρα. Ακόμη
όμως και να υπάρχουν διαφωνίες, είναι σημαντικό να δούμε ότι αντανακλούν μια άποψη
ενός σεβαστού καθηγητή.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στην Ελλάδα ο Γιάννης Βαρουφάκης έχει φανατικούς οπαδούς και
φανατικούς εχθρούς. Η άποψη του, για παράδειγμα, ότι θα ήταν καλύτερα για την
Ελλάδα αντί να παίρνει το ένα δάνειο μετά το άλλο και να βυθίζεται στη φτώχεια
και στην απόγνωση, θα ήταν καλύτερα να προχωρήσει σε μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, έχει
προκαλέσει πολλές αντιδράσεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είμαστε, ως Κύπρος λίγο πριν υπογράψουμε το μνημόνιο, για
αυτό και πιστεύω ότι το βιβλίο προσφέρει πολλά μαθήματα. Ζούμε στην εποχή που
κυβερνούν οι τράπεζες, υποστηρίζει ο Έλληνας καθηγητής. Και πιστεύω, πως δεν υπάρξει
ούτε ένας που θα διαφωνήσει μαζί του.</div>
</div>
Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-38035696544873829802013-01-05T13:50:00.000+02:002013-01-05T14:41:56.746+02:00Σκέψου Έναν Αριθμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifpxdbzzpbCXbFnsYX8ja9zZoWD6b7fJRppCRGkQf6O7PRKBKBfeg_yU_6LXy_Zd9budWKdOhwCUz3zb9MAhnv2mTvFNe1uCdLa9IfIkkls5OCMbcf3FmQO5H63nxtr6gIXp51JQhqgVa_/s1600/70669_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifpxdbzzpbCXbFnsYX8ja9zZoWD6b7fJRppCRGkQf6O7PRKBKBfeg_yU_6LXy_Zd9budWKdOhwCUz3zb9MAhnv2mTvFNe1uCdLa9IfIkkls5OCMbcf3FmQO5H63nxtr6gIXp51JQhqgVa_/s1600/70669_1.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;">Το «Σκέψου έναν Αριθμό» το αγόρασα πριν μια βδομάδα
με μεγάλη επιφύλαξη, καθότι τα μοντέρνα μυθιστορήματα που ονειρεύονται να γίνουν
Κώδικες Ντα Βίντσι τα έχουμε φάει με το κουτάλι και έχουν καταντήσει τα μάλα
προβλέψιμα και βαρετά. Όταν η υπάλληλος του βιβλιοπωλείου μου συνέστησε να το
διαβάσω, λοιπόν, επιφυλάχθηκα διπλά, αφού το να σου συστήσει μια γκόμενα
αστυνομικό μυθιστόρημα είναι ύποπτο εις διπλούν. Το αγόρασα όμως γιατί είχα μεγάλη
ανάγκη να εκτονώσω τα καταναλωτικά μου ένστικτα τη συγκεκριμένη στιγμή και
επειδή σκέφτηκα ότι στην χειρότερη περίπτωση θα είχα κάτι για προσάναμμα στο τζάκι.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;">Απολογούμαι δημοσίως για όλα τα πιο πάνω. Το «Σκέψου
Έναν Αριθμό» είναι το ωραιότερο βιβλίο που διάβασα τα τελευταία πέντε χρόνια. Μπορεί
και το καλύτερο που διάβασα μια ζωή. Για χάρη του ξαγρύπνησα, παραμέλησα τη
δουλειά μου, ακύρωσα συναντήσεις με φίλους και γνωστούς, τα πάντα, όλα προκειμένου
να φτάσω στη λύση του μυστηρίου. Πρόκειται για ένα θρίλερ που σε κρατά σε εγρήγορση
από την πρώτη στιγμή, σε βαθμό που αρχίζεις και κοιμάσαι με το αμπαζούρ ανοιχτό.
Λάτρεψα τις ανατροπές του, τις αναλύσεις των εγκλημάτων που παρέπεμπαν σε αναγνώσεις
υποθέσεων της Scotland Yard, τη λογική του, τα πάντα του. Είναι μελετημένο
και συγκροτημένο μέχρι την τελευταία τελεία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;">Ήταν η πρώτη φορά που βούρκωσα με το που τέλειωσα ένα
βιβλίο και η πρώτη φορά που διάβασα πάνω από 200 σελίδες μέσα σε μια μέρα – συνήθως
δεν αντέχω να συγκεντρωθώ σε πάνω από 50-60 σελίδες σε ένα 24ωρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;">Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Δεν θα σου γράψω τίποτα
για την υπόθεση γιατί αξίζει να το εξερευνήσεις όλο μόνος σου. Ελπίζω κι εύχομαι
να το δούμε μια μέρα στον κινηματογράφο, αν και αμφιβάλλω αν θα μπορέσει να
αποδοθεί στο πανί το δέος που σου εμπνέει με τη γραφή του ο συγγραφέας, John </span><span style="font-family: Tahoma;">Verdon</span><span lang="EL" style="font-family: Tahoma; mso-ansi-language: EL;">. Και εις ανώτερα!<o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-27428955541901138722013-01-04T16:40:00.000+02:002013-01-06T14:16:40.552+02:00Ο Μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH2-CL1AkXjcP0eZr7NTuL-dV4fI8PACwH6ZE_IFHJII7KVTwZ_U6cSQ6Rl9Z9WsNu33oismC5-UoKSbe8i6rgstrRNlh6YvQk74FrkkLOn5RJWI7mRj_bAFJk76tj6RzRVesLzDlGqMmi/s1600/1266399477.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH2-CL1AkXjcP0eZr7NTuL-dV4fI8PACwH6ZE_IFHJII7KVTwZ_U6cSQ6Rl9Z9WsNu33oismC5-UoKSbe8i6rgstrRNlh6YvQk74FrkkLOn5RJWI7mRj_bAFJk76tj6RzRVesLzDlGqMmi/s320/1266399477.jpg" /></a></div><br />
Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στο βιβλίο του Ζαν-Πιέρ Νταβίντς <b>«Ο Μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει», </b>που είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια του Μικρού Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.<br />
(http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26548).<br />
<br />
Νομίζω όμως αξίζει να κάνω μία πιο αναλυτική αναφορά στο βιβλίο.<br />
<br />
Ο Εξυπερύ τελειώνει την μαγευτική ιστορία του με ένα σκίτσο και το εξής κείμενο:<br />
<br />
<i>«Αυτό για μένα είναι το πιο όμορφο και το πιο λυπημένο τοπίο στον κόσμο. Είναι το ίδιο τοπίο μ΄ εκείνο της προηγούμενης σελίδας, αλλά το ζωγράφισα ακόμα μια φορά για να σας το δείξω καλά. Εδώ πρωτοφανερώθηκε πάνω στη Γη ο μικρός πρίγκιπας κι ύστερα πάλι εξαφανίστηκε. Κοιτάξτε προσεκτικά το τοπίο αυτό, ώστε να μπορείτε σίγουρα να το αναγνωρίσετε, αν ταξιδέψετε ποτέ στην Αφρική, στην έρημο. Κι αν τύχει και περάσετε από εκεί, σας ικετεύω, μη βιαστείτε, περιμένετε λίγο κάτω απ΄ τ΄ αστέρι. Αν κάποιο παιδί λοιπόν σας πλησιάσει, αν γελάει, αν έχει χρυσαφένια μαλλιά, αν δεν απαντάει στις ερωτήσεις σας, θα καταλάβετε αμέσως ποιος είναι. Τότε κάντε μου σας παρακαλώ τη χάρη, μη μ΄ αφήσετε τόσο λυπημένο: γράψτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε…»<br />
</i><br />
Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας φανταζόταν ποτέ πως πολλά χρόνια αργότερα -το 1997 για την ακρίβεια- ο βιολόγος-μεταφραστής-συγγραφέας Νταβίντς θα ανταποκρινόταν στην επιθυμία του… (Και μάλιστα με πολλή μεγάλη επιτυχία)<br />
<br />
Ο Μικρός Πρίγκιπας επιστρέφει, λοιπόν, μέσα από την πένα του Ζαν-Πιέρ Νταβίντς, όταν ανακαλύπτει μία τίγρη κρυμμένη μέσα στο σβησμένο ηφαίστειο του Β612, στην προσπάθειά της να αποφύγει τη δουλειά του τσίρκου <i>("Ήταν ένα συνηθισμένο τσίρκο με μια μεγάλη τέντα, κλόουν, ακροβάτες κι όλο τον εξοπλισμό του. Δεν έμεινε πολύ, γιατί στον μικροσκοπικό πλανήτη δεν υπήρχε καν χώρος για όλο το δυναμικό του τσίρκου, που είχε κι έναν ελέφαντα, μία καμήλα, δύο άλογα, τρεις φώκιες και μία τίγρη").<br />
</i><br />
Είναι φιλική ως τη στιγμή που αντικρίζει το πρόβατο (αυτό που του ζωγράφισε ο Εξυπερύ για να τρώει τα μπαομπάπ). Ο Μικρός Πρίγκιπας αισθάνεται τότε μια<i> «ανεξήγητη ανησυχία»</i>, η οποία επιβεβαιώνεται όταν το άγριο ζώο επιτίθεται στο αγαπημένο του τριαντάφυλλο και του ξεριζώνει ένα αγκάθι.<br />
<br />
Το τριαντάφυλλο πείθει τον φίλο του να εγκαταλείψει τον πλανήτη πριν η τίγρη αποφασίσει να φάει το πρόβατο και τον ίδιο. Έτσι, με βαριά καρδιά, αποφασίζει να επισκεφτεί την Γη αναζητώντας έναν «κυνηγό τίγρεων» και η ιστορία ξετυλίγεται σχεδόν αντάξια με το γνωστό κι αγαπημένο σε όλους μας βιβλίο…<br />
<br />
Ο συγγραφέας γράφει με τη μορφή επιστολής στον Αντουάν ντε Σαιν-Εξυπερύ. Στο τέλος, μάλιστα, μαζί με το γράμμα του, του επιφυλάσσει και μία απροσδόκητη έκπληξη!<br />
<br />
Δεν ξέρω αν το βιβλίο κυκλοφορεί, έχει εξαντληθεί ή επανεκδοθεί, ξέρω όμως σίγουρα πως όποιος έχει αγαπήσει τον Μικρό Πρίγκιπα <b>πρέπει οπωσδήποτε να το αναζητήσει!!<br />
</b><br />
Καλή χρονιά με πολλά πολλά πολλά βιβλία :)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-76604550333601345922012-11-22T17:07:00.000+02:002013-01-05T23:25:27.006+02:00Η γυναίκα φωλιάΤο πρωτοδιάβασα το 2002, όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και μάγεψε. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει πολλές φορές και πάντα κυριαρχούν τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες σκέψεις. Ένα εκπληκτικά τέλειο βιβλίο, της Νικαραγουανής ποιήτριας Γιοκόντα Μπέλι.<br />
<br />
Η Ιτσά είναι μία γυναίκα που έχει πεθάνει μαζί με τον σύντροφό της Γιαρίνσε στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Ισπανούς.<br />
<br />
Όλα όμως ξεκινούν όταν η Λαβίνια, μία νεαρή αρχιτέκτονας, , αρχίζει να συνεργάζεται και να γοητεύεται από τον Φελίπε, μέλος μιας παράνομης οργάνωσης, που υποστηρίζει ότι η μοναδική διέξοδος στην δικτατορία της χώρας είναι η ένοπλη πάλη.<br />
<br />
<i>«Πρόκειται για ένα πληθωρικό έργο που αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις επιθυμίες και τις αμφιταλαντεύσεις ανθρώπων που έχουν στρατευτεί σ΄ έναν αγώνα μέχρι θανάτου.<br />
Οι ιστορίες των δύο γυναικών εξελίσσονται παράλληλα σ΄ ένα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν’ μαζί με το κύριο θέμα συνυπάρχουν ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση και η λαχτάρα των ανθρώπων, που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, βιώνοντας την πληρότητα στον έρωτα».<br />
</i><br />
<b>Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη εποχή</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgteFP4l8e-LyBvDrMV9wUhG0VH5uHKIMU4EVzq0M7KloIkV0vX_HHZ1QqPsvdZzGp1bh7E2oc-jzGQcMgGnjzptXHD5TqLXsEvg5qcqA5mTXittb-7aEpXlaBB5gSaWIycHzrfTuOFbrNw/s1600/gynaikafwlia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgteFP4l8e-LyBvDrMV9wUhG0VH5uHKIMU4EVzq0M7KloIkV0vX_HHZ1QqPsvdZzGp1bh7E2oc-jzGQcMgGnjzptXHD5TqLXsEvg5qcqA5mTXittb-7aEpXlaBB5gSaWIycHzrfTuOFbrNw/s320/gynaikafwlia.jpg" /></a></div><br />
<br />
<b>ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:<br />
</b>-Αν σταθήκαμε ικανοί να κατασκευάσουμε αεροπλάνα, υποβρύχια, τεχνητούς δορυφόρους, θα πρέπει να είμαστε και ικανοί ν΄ αλλάξουμε έτσι τον κόσμο που μας περιβάλλει, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι τουλάχιστο με αξιοπρέπεια.<br />
<br />
-Το να είσαι «απολίτικος» είναι ένας βολικός τρόπος να γίνεσαι συνένοχος.<br />
<br />
-Καθένας μας κουβαλάει το φορτίο του ως το τέλος της ζωής του. Όμως συνάμα χτίζει. Το έδαφος είναι ό, τι σου δίνουν από γεννησιμιού σου, όμως η οικοδόμηση είναι δική σου ευθύνη.<br />
<br />
-Επαναλάμβανε χαμηλόφωνο τις λέξεις που η Φλορ ήξερε απ΄ έξω, τα λόγια του Όρκου. Και οι δυο σχεδόν χωρίς να συνειδητοποιούν ψιθυρίζανε εκείνες τις όμορφες, πομπώδεις φράσεις. Το πάρκο και το δέντρο είχαν μετατραπεί σε καθεδρικό ναό όπου γινόταν μια ιεροτελεστία. Η Λαβίνια ένιωσε ένα συγκεχυμένο κράμα συγκίνησης, φόβου και ανυπαρξίας. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην έννοια των λέξεων, να αφομοιώσει το ότι ορκιζόταν να ρισκάρει τη ζωή της στη γραμμή του πυρός για να πάψει το χάραμα να είναι ένας πειρασμός’ για να πάψουν οι άνθρωποι να ‘ναι λύκοι για τους ανθρώπους’ για να ‘ναι όλοι ίσοι, όπως είχανε πλαστεί, με ίσα δικαιώματα στην απόλαυση των καρπών της δουλειάς… για ένα ειρηνικό μέλλον, χωρίς δικτάτορες, όπου ο λαός θα διαφεντεύει το πεπρωμένο του…<br />
<br />
-Ο κόσμος δεν «είναι» με κανένα τρόπο, Σάρα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε που τον φτιάχνουμε με τη μία μορφή ή την άλλη.<br />
<br />
-Όμως πρέπει να πιστεύεις στα όνειρα, Αντριάν, είπε μαλακά, δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε να νικηθούμε από τον τρόμο της πραγματικότητας.<br />
<br />
-Κατόπιν ο Σεμπαστιάν συνέχισε εξηγώντας ότι η βία δεν ήταν επιλογή τους’ απλά επιβαλλόταν. Το Κίνημα πάλευε ενάντια σε αυτή τη βία’ τη βία ενός άδικου συστήματος, που μπορούσε ν΄ αλλάξει μονάχα με τον παρατεταμένο αγώνα ολόκληρου λαού. Δεν επρόκειτο για πώληση βραχυπρόθεσμων ονείρων, ούτε για αλλαγή προσώπων. Το Κίνημα επεδίωκε πολύ πιο βαθιές αλλαγές, άσχετες από ψευδαισθήσεις που θα έβαζαν τέρμα στο καθεστώς διαιωνίζοντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.<br />
<b><br />
-Το φως είναι αναμμένο. Κανείς δε θα μπορέσει να το σβήσει.</b><br />
<br />
Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:<br />
http://kelaidismata.wordpress.com/2011/12/18/la-mujer-habitada/<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-40293443423361973202012-11-21T13:39:00.001+02:002012-11-21T13:39:09.679+02:00Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε iPhone<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5sPv4LzSK_g6HSjRtDo4MIQKl4e2r7rSJfXgYy4ZhsvPM2AEkMV24sbTsqsYC0SMgyuGZ8kI76VisJGy4jnl37IY8she_7eeIQBQkASPqlnmYEwnxnmYHa71N0UsW8znSqQkeusRHgSI/s1600/Roth.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5sPv4LzSK_g6HSjRtDo4MIQKl4e2r7rSJfXgYy4ZhsvPM2AEkMV24sbTsqsYC0SMgyuGZ8kI76VisJGy4jnl37IY8she_7eeIQBQkASPqlnmYEwnxnmYHa71N0UsW8znSqQkeusRHgSI/s400/Roth.gif" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ενάμισι μήνα μετά τη διακριτική του ανακοίνωση ότι σταματάει
το γράψιμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει με ενθουσιασμό ελεύθερος, ανακουφισμένος από
την απόφασή του να τερματίσει την καριέρα του ως του δημοφιλέστερου εν ζωή
αμερικανού συγγραφέα. Έπειτα από 53 χρόνια μίας συγγραφικής καριέρας που τον
έκανε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει ότι δεν είχε πλέον την
ενέργεια για να διαχειρισθεί την απογοήτευση που συνοδεύει τη συγγραφική
δημιουργία. «Δεν έχω πλέον την ενέργεια για να αντέξω την απογοήτευση. Το
γράψιμο είναι μία καθημερινή απογοήτευση και δεν μιλάω για την ταπείνωση. Δεν
αντέχω πια να περνάω μέρες για να γράψω πέντε σελίδες, που στη συνέχεια πετάω»,
λέει σε συνέντευξή του στους New York Times.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ωστόσο, τον περασμένο χρόνο, ο μόνιμος υποψήφιος για ένα
Νόμπελ Λογοτεχνίας που δεν έχει έλθει, που θα κλείσει τον Μάρτιο τα 80 του
χρόνια, είχε δηλώσει ότι δεν νομίζει ότι θα σταματήσει να γράφει. «Το γράψιμο
με κρατάει μακριά από την κατάθλιψη», είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Όμως,
στις αρχές του Οκτωβρίου ανακοίνωσε στο γαλλικό περιοδικό Inrocks ότι δεν έχει
πια όρεξη για γράψιμο. «Σάς ομολογώ, τελείωσα», είπε προσθέτοντας ότι αυτός που
έγραψε 31 βιβλία σε 53 χρόνια δεν έχει πια τίποτε να γράψει εδώ και τρία
χρόνια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Από το διαμέρισμά του στο Απερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν, ο
συγγραφέας των Αντίο Κολόμπους, Το Ανθρώπινο Στίγμα, Αμερικανικό Ειδύλλιο, Συνωμοσία
κατά της Αμερικής, Ζούκερμαν δεσμώτης, εξήγησε ότι πήρε την απόφασή του, που
ωρίμασε σιγά σιγά, το 2010, μετά την έκδοση του Νέμεσις. Αλλά δεν είπα τίποτε
διότι ήθελα να είμαι βέβαιος ότι ισχύει. Πλέον στον υπολογιστή του ένα
αυτοκόλλητο σημείωμα γράφει: η πάλη για το γράψιμο τελείωσε. Το κοιτάζω κάθε
πρωί και αυτό μού δίνει απίστευτη δύναμη, είπε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε πρόσφατα ένα iphone και μαθαίνει να το
χρησιμοποιεί. «Γιατί; Διότι είμαι ελεύθερος», λέει εξηγώντας ότι τους
τελευταίους μήνες δεν έχει διαβάσει τίποτε. «Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της
ημέρας. Το βράδυ διαβάζω για δύο ώρες. Ιστορία του 20ού αιώνα και βιογραφίες».</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αναφερόμενος στο γράψιμο εξηγεί: «Για έναν ή δύο μήνες,
προσπάθησα να σκεφτώ άλλα πράγματα και σκεφτόμουν μπορεί και να τελείωσε. Πήρα
μία δόση μυθιστορήματος , ξαναδιαβάζοντας τους συγγραφείς που είχα να διαβάσω
εδώ και 50 χρόνια και που υπήρξαν σημαντικοί για μένα, Ντοστογέφσκι, Κόνραντ,
Τουργκένιεφ, Φόκνερ και Χέμινγουέι... Και μετά αποφάσισα να ξαναδιαβάσω τα βιβλία
μου, ξεκινώντας από το τελευταίο. Όμως σταμάτησα πριν από το «Η Νόσος του
Πόρτνόι. Αφού τα διάβασα όλα αυτά, ήξερα ότι δεν θα ξαναείχα μία καλή ιδέα, ή ότι,
αν είχα, θα με εξαντλούσε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στα 79 του χρόνια είναι ικανοποιημένος που έπειτα από τους
εξαντλητικούς ρυθμούς τόσων ετών, έχει τη δυνατότητα να δεχθεί φίλους στο σπίτι
του, κυρίως στην κατοικία του στο Κονέκτικατ, όπου έχει περάσει αμέτρητες
μοναχικές μέρες γράφοντας, συχνά όρθιος. </div>
</div>
Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com148tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-57713676336943958822012-11-15T19:29:00.003+02:002012-11-15T19:30:05.051+02:00Ήλιος ... Reloaded....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzYfQGo6AU47zJps41j986a9kTkik51VaaIVj-_FP-EMmG55RWvhAwLKYgHb0zAGWgzIBVwTkItrkZV5OXyJ90IZ1zBbXJU3HtS0K5uiyy3c5ZfulCop2YLY21DtbAQq1evqYhCohkU0Sy/s1600/315406_340609072687401_956139559_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzYfQGo6AU47zJps41j986a9kTkik51VaaIVj-_FP-EMmG55RWvhAwLKYgHb0zAGWgzIBVwTkItrkZV5OXyJ90IZ1zBbXJU3HtS0K5uiyy3c5ZfulCop2YLY21DtbAQq1evqYhCohkU0Sy/s320/315406_340609072687401_956139559_n.jpg" width="221" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ήλιος ο Παραμυθάς</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
β΄ έκδοση</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr6aYTUU78K0_K4TMQaKJ_3PFE0rbe8KKJVSwfF8j6w2CVfr9n7lNta_3xH0tzweZ4AMLpBbTj3ULOG2FWovmxyz_GUFL-4f02-zTv5KhNR6WKgWoEyEUjurDdpvAAVSzwBL3Oep_PbElX/s1600/003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr6aYTUU78K0_K4TMQaKJ_3PFE0rbe8KKJVSwfF8j6w2CVfr9n7lNta_3xH0tzweZ4AMLpBbTj3ULOG2FWovmxyz_GUFL-4f02-zTv5KhNR6WKgWoEyEUjurDdpvAAVSzwBL3Oep_PbElX/s320/003.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
Επιτέλους!!!</div>
<div style="text-align: center;">
Στα χέρια μου!</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Το πρώτο συναίσθημα είναι πάντα ένα :</div>
<div style="text-align: center;">
"Ουφ! Επιτέλους! Το έχω! Είναι έτοιμο".</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Μεγάλη, χρονοβόρα η διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Ακόμα και η επανέκδοση που μας πήρε πάνω από ένα χρόνο!</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Νέες εικόνες, νέα άποψη από τον εικονογράφο Σπύρο Γούση.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcYhg2awYE63I8IfWLNaeZ6jOSQson4zlR4iB3OSdoPHU4Me4YA9XpQoo9c2yCDgABmr22XEn_KsCUDdbmPE26qdx55RWWCpDqXLACb0xFuCW3gYqdMEcFAWUC2WeknifeP5ghl8hObcMv/s1600/004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcYhg2awYE63I8IfWLNaeZ6jOSQson4zlR4iB3OSdoPHU4Me4YA9XpQoo9c2yCDgABmr22XEn_KsCUDdbmPE26qdx55RWWCpDqXLACb0xFuCW3gYqdMEcFAWUC2WeknifeP5ghl8hObcMv/s320/004.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Καλοτάξιδος να είσαι Ήλιε μου!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></div>
Neraidahttp://www.blogger.com/profile/08020113108699599830noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-37497787749272666262012-11-14T09:04:00.000+02:002012-11-14T09:04:27.012+02:00Ο Έμπορος των Καταραμένων Βιβλίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS3lMQEESNot9klBb87PCSBfV5sRU1EdPoM2v8TZY0pSxkyCCwnVlyubw7wdT4sxrmW82ze5jIVHcSy-JSsxgeWMLohYqaonYac2IaeGnbPgilSd-bbnh0SlM_8xtcGCS3wyx1It_sEFxq/s1600/69191_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS3lMQEESNot9klBb87PCSBfV5sRU1EdPoM2v8TZY0pSxkyCCwnVlyubw7wdT4sxrmW82ze5jIVHcSy-JSsxgeWMLohYqaonYac2IaeGnbPgilSd-bbnh0SlM_8xtcGCS3wyx1It_sEFxq/s1600/69191_2.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Κάθισα και διάβασα τον «Έμπορο των καταραμένων βιβλίων» γιατί μου άρεσε ο τίτλος
και το εξώφυλλο. Καλά να πάθω. Πρόκειται για μια αηδία που κατά τα άλλα πήρε
και βραβείο, τρομάρα της, η οποία προσπαθεί να μοιάσει στα μυθιστορήματα του </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Dan</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Brown</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">και ακολουθεί την πεπατημένη του
ρίχνω λίγο μεσαίωνα, μία μυστική αδελφότητα, δέκα διεφθαρμένους αυλικούς, ένα
βιβλίο με μαγικές ιδιότητες, πολλούς γρίφους, αμφιγράμματα, σημάδια και αστρικά
σύμβολα, μόνο και μόνο για να μην σου λυθεί καμία απορία στο τέλος και για να
γίνει μία αναγνώριση ενός πατέρα με τον άφαντο γιο του. Ούτε στη Χατζηβασιλείου
τέτοια σκηνοθεσία για να μας κάτσει το </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">best</span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">seller</span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Πρόκειται για ένα τα μάλα προβλέψιμο στόρι, το οποίο αρχίζεις να
υποψιάζεσαι από τις πρώτες 100 σελίδες ότι δεν θα καταλήξει πουθενά, με προβλέψιμη
πλοκή, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες περιγραφές τοπίων αντί για δράση και
με πρωταγωνιστές που έχουν άθλια ονόματα όπως «Ιγνάθιο του Τολέθου», «Ουμπέρτο»,
«Βιλάλμ», «Ραϊνέριο της Φιντέντσα», «Ντόμινους», «Σύβιλλα» και «Ντόντικο». Μα, πού
τα σκέφτηκε;! Με δυσκολία κατάφερνα να τους ξεχωρίζω σε όλο το μυθιστόρημα. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Αντιλαμβάνεσαι ότι μου πήρε δύο μήνες να το τελειώσω, με το ζόρι, κι αυτό γιατί
λυπόμουν τα λεφτά μου. Εννοείται ότι η μόνη του χρησιμότητα τώρα που το
διαβάσαμε είναι προσάναμμα για το τζάκι. Πάντως, ναι, έχει ωραίο εξώφυλλο. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-27783006326014090062012-08-28T10:51:00.000+03:002012-08-28T10:53:00.310+03:00Μπαρ Φλωμπέρ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">«Μπαρ Φλωμπέρ» του Αλέξη Σταμάτη από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ και Καστανιώτη.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizXqEgzBAQhNDqLSYIDF7obnoigJsnxlJd7weGw6FWAvzrVwvLk12eDGfF3FKU9MPmXEVRGc8vP2B1SnciH1cWsG4cl5YqFiFHdU8pzRkqNkGryd3REhEM9RxOi4-0vFbRkFFNs2hC53z1/s1600/0000000000000000gdoijhgf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizXqEgzBAQhNDqLSYIDF7obnoigJsnxlJd7weGw6FWAvzrVwvLk12eDGfF3FKU9MPmXEVRGc8vP2B1SnciH1cWsG4cl5YqFiFHdU8pzRkqNkGryd3REhEM9RxOi4-0vFbRkFFNs2hC53z1/s400/0000000000000000gdoijhgf.jpg" width="266" /></a></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"></span><br />
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Να πας να το αγοράσεις και να το διαβάσεις τώρα αμέσως, απνευστί. Είναι το
ωραιότερο βιβλίο που διάβασα από τον καιρό του «Κώδικα Ντα Βίντσι» και των «Πεφωτισμένων»
πίσω στο 2004. Κι όμως αυτό κυκλοφόρησε πολύ νωρίτερα, το 2000. Πώς και δεν το
πήραμε χαμπάρι τόσα χρόνια; Τι περίμενα για να το ανακαλύψω; Ένας Θεός ξέρει.
Το ρούφηξα μονορούφι τις τελευταίες τέσσερις μέρες (εγώ που κανονικά χρειάζομαι
τουλάχιστον μήνα για να τελειώσω ένα βιβλίο) και χθες βράδυ που μου απέμεναν
τρεις μόλις σελίδες για να επιβεβαιώσω το τέλος, αρνούμουν να τις διαβάσω γιατί
δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό το ωραιότατο μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από
μυστήρια και δράση έφτανε στο τέλος του. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Μην κάτσεις να ασχοληθείς με διάφορες κριτικές ή και περιγραφές που μπορεί
να βρεις στο διαδίκτυο γιατί δεν θα ενθουσιαστείς. Άκου εμένα, που σπάνια
βρίσκω κάτι να διαβάσω και να μ’ αρέσει: Το «Μπαρ Φλωμπέρ» δεν είναι ένα απλό
βιβλίο, είναι μια «εξαιρετικά πνευματική άσκηση» όπως λέει και ο ήρωας κάπου
μέσα στις σελίδες του. Μια δαιδαλώδης διαδρομή που ξεκινά στην Αθήνα, περνά από
Βαρκελώνη, Φλωρεντία, Βερολίνο και κορυφώνεται στην Αρκαδία. Μια διαδρομή γεμάτη γρίφους και κώδικες προς αναζήτηση ενός μυστηριώδους άντρα. Επειδή τυγχάνει να
έχω επισκεφτεί όλες τις πιο πάνω πόλεις, και ξέρω πάνω κάτω την ιστορία τους, η ανάγνωση έγινε ακόμα πιο ευχάριστη.
Τα έβλεπα όλα τρισδιάστατα να εκτυλίσσονται μπροστά μου.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Τρώγομαι ολόκληρος να σου αποκαλύψω τα μυστικά και τα μυστήριά του, κάτι
που έχω να νιώσω από τότε που έβλεπα επεισόδια του </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Lost</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">και ήθελα να τα αναλύσω με τους φίλους μου, αλλά όχι. Δεν
θα σε ξενερώσω. Θα σε αφήσω να το απολαύσεις μόνος σου, γιατί περί απόλαυσης
πρόκειται. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Ευχαριστώ θερμά την Μπρέντα μου, που μου το σύστησε, και η οποία επέμενε να
το διαβάσω. Απορώ πως και δεν έγινε ταινία ένα βιβλίο που ήδη μεταφράστηκε σε άλλες 7 γλώσσες… <o:p></o:p></span></div>
</div>
Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-57095864537843751262012-07-30T13:16:00.003+03:002012-07-30T13:22:16.824+03:00Στο Ντιβάνι του Irvin Yalom<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Όταν ξεκίνησα ψυχανάλυση πριν δύο χρόνια και άρχισα να γοητεύομαι από τη
σχέση που ανέπτυξα με τη ψυχοθεραπεύτριά μου, ανέπτυξα ένα έντονο ενδιαφέρον ως
προς την τεχνική της ψυχανάλυσης. Με ιντριγκάρανε τα όρια που μου έθετε, με
προκαλούσε η αμφισβήτηση που έδειχνε στα λεγόμενά μου, με καύλωνε η ανοχή της απέναντί
μου και με τούτα και μ’ εκείνα στο τσακ ήμουν να πάω να σπουδάσω ψυχολογία για
να καταφέρω να αποκωδικοποιήσω την όλη στάση και συμπεριφορά της. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Αντ’ αυτού και προκειμένου να μην ξεπαραδιαστώ, η καλή μου Μπρέντα μου αγόρασε
το «Ντιβάνι» του </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Irvin</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Yalom</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">για να
ξεστραβωθώ. Ο </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD;">Yalom</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">είναι ένας
μάστορας του είδους, πρώτη φίρμα, καθηγητής ψυχιατρικής στις ΗΠΑ και απ’ ό, τι
φαίνεται, τώρα στα γεράματα κάθεται και γράφει και μυθιστορήματα (έχει γράψει
και το πιο γνωστό «όταν έκλαψε ο Νίτσε»). Στο ‘Ντιβάνι’ εντρυφά μέσω διαφόρων
αυτόνομων –φαινομενικά - ιστοριών στις πολύπλευρες σχέσεις που αναπτύσσονται
μεταξύ θεραπευτή και ασθενή και καθώς γυρίζουν οι σελίδες, αυτές καταφέρνουν
και δένουν μεταξύ τους οδηγώντας στην ολοκλήρωση του παζλ. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Το ενδιαφέρον του βιβλίου έγκειται στο να αντιληφθείς και να κατανοήσεις τη
μέθοδο της ψυχανάλυσης, τις παγίδες και τις κακοτοπιές που κρύβει και όχι τόσο
στο να απολαύσεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Προς το τέλος, όταν όλα πλέον
μπαίνουν σε μια ροή, η μυθοπλασία παίρνει τα ηνία, αλλά και πάλι, δεν αντικαθίσταται
ο αρχικός σκοπός του συγγραφέα που είναι να σε εισάγει σε απλές αρχές της ψυχολογίας.
Με λίγα λόγια, αν δεν είσαι παθών ή άμεσα ενδιαφερόμενος ως προς τη
συγκεκριμένη επιστήμη, δεν θα το απολαύσεις. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Πρόκειται για τεράστιο βιβλίο, 510 σελίδων. Μου πήρε τρεις μήνες να το
τελειώσω και στη διάρκεια αυτού του διαστήματος το παράτησα πολλές φορές στο
συρτάρι μου. Επίσης, τα γράμματα των σελίδων είναι μικρά και σε συνάρτηση με
τον συχνά φλύαρο λόγο του συγγραφέα, υπήρξαν στιγμές που διάβαζα μηχανικά και
γρήγορα, σαν να ήθελα να το ξεπετάξω. Ακόμα και όταν με απορροφούσε μέσω της πλοκής
στις βαθύτερες έννοιές του, απαιτούνταν τεράστια συγκέντρωση για να καταπιώ και
να χωνέψω τις ιδέες του. Όχι, δεν πρόκειται για βιβλίο παραλίας, με καμία
δύναμη. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Πάντως, κάποια βασικά πράγματα τα κατανόησα και κάποια ερωτηματικά που είχα
σχετικά με τη συμπεριφορά της δικιάς μου, απαντήθηκαν. Όμως, τώρα που η
ψυχανάλυσή μου έφτασε στο τέλος της, εννοείται πως το βιβλίο αυτό θα μπει στη
βιβλιοθήκη, δεν νομίζω να ξαναδιαβαστεί, για να μην σου πω θα ανταλλαχτεί με
την πρώτη ευκαιρία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL;">Σύντομα θα αρχίσω κάτι πιο λάιτ. <o:p></o:p></span></div>
</div>Anti-Christoshttp://www.blogger.com/profile/15150495772376245032noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-5021453980844657322012-05-29T09:57:00.001+03:002012-05-29T09:57:40.454+03:00Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5w8NvC5_BqWYF-2OrmsDjaQXxfYHe5UywF7eQIGjJyBeq_vjeQfkySEwiX2oor63YNo4VEOSy7NrEkus4SA5tW8nWUDqsOE0acASFW5t5DtrEFHI0qaBIhijD-l0DATv_8cfEWdcEhmw/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5w8NvC5_BqWYF-2OrmsDjaQXxfYHe5UywF7eQIGjJyBeq_vjeQfkySEwiX2oor63YNo4VEOSy7NrEkus4SA5tW8nWUDqsOE0acASFW5t5DtrEFHI0qaBIhijD-l0DATv_8cfEWdcEhmw/s400/book.jpg" width="279" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά</div>
<div class="MsoNormal">
Συγγραφέας: Αύγουστος Κορτώ</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις: Καστανιώτη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πώς είναι να πάσχει κανείς από γιγαντισμό; Πώς μπορεί να
αντιμετωπίσει ένας έφηβος ή ένας πολύ νέος άντρας όχι μόνο το υπέρβαρο σώμα
του, με τον όγκο του οποίου είναι υποχρεωμένος να ζει καθημερινά, αλλά και τις
υπερτροφικές ορέξεις του για φαγητό, γλυκά, αλκοόλ, σεξ και βιβλία; Τι πρέπει
να κάνει ένα τέτοιο παιδί με τον κόσμο του, που δεν χωράει πουθενά, αλλά
ξεχειλίζει, μαζί με ολόκληρη την ύπαρξή του, από ζωή, ακόμα κι αν πέφτει κατά
περιόδους σε παρατεταμένες κρίσεις κατάθλιψης;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το καινούργιο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, που έχει τον
χαρακτηριστικό τίτλο «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά», είναι ένα ταξίδι στις
οδύνες και τα πάθη του γιγαντισμού χωρίς τον παραμικρό μελοδραματικό τόνο. Ο
συγγραφέας επιστρέφει στην παιδική, την εφηβική και την πρώιμη νεανική του
ηλικία, διακωμωδώντας ανηλεώς τον εαυτό του, τις περιπέτειες του οποίου
επικαλείται προκειμένου να στείλει ένα αισιόδοξο μήνυμα για το πώς να
υπομείνουμε το άτομο και την καθημερινότητά μας σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Το
βιβλίο του Κορτώ είναι κάτι σαν μυθιστορηματική αυτοβιογραφία σπασμένη σε πολλά
αλληλοσυνδεόμενα κομμάτια. Και οι είκοσι ιστορίες που φιλοξενούνται στις
σελίδες του εκβάλλουν στην ίδια περιοχή: στον τρόπο με τον οποίο ένας
προβληματικός πιτσιρικάς θα περάσει στην ενηλικίωση, καταπολεμώντας μία προς
μία τις δυσκολίες του.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ποιος, ωστόσο, μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος; Σκοπός του
Κορτώ δεν είναι, ευτυχώς, να προσφέρει ένα εγχειρίδιο επιβίωσης με μαγικές
συνταγές και γυαλιστερές ετικέτες ευτυχίας. Τίποτε δεν έρχεται να πέσει στα
πόδια μας από τον ουρανό και ό,τι κερδίζουμε είναι αποτέλεσμα της θέλησής μας
να παλέψουμε με τα εμπόδιά μας, πηγαίνοντας κόντρα σε μια πραγματικότητα που
οφείλουμε να αποδείξουμε ότι δεν αποτελεί την αναπότρεπτη μοίρα μας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τι κάνει προς αυτή την κατεύθυνση ο αυτοβιογραφούμενος ήρωας
του Κορτώ; Μα, τι άλλο από το να εξοικειωθεί με το σαρκοβόρο πνεύμα και το
αδηφάγο κορμί του;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το μυθιστορηματικό alter ego του Κορτώ θα συνειδητοποιήσει
από πολύ νωρίς πως τη λαιμαργία του (ας μην ξεχνάμε την καταγωγή της: ένα από
τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, με δαίμονά της τον Βελζεβούλ) δεν πρέπει ούτε να
τη φυλακίσει και να την πνίξει, ούτε, όμως, και να την αφήσει αχαλίνωτη και να
την αποθεώσει. Αν δοκιμάσει το πρώτο, η λαιμαργία θα του επιτεθεί από την πίσω
πόρτα και θα τον καταπλακώσει. Αν, πάλι, προσπαθήσει το δεύτερο, θα τη βρει
μπροστά του και θα τον καταβροχθίσει. Το καλύτερο είναι να μην της κάνει καμία
από τις δύο χάρες και να αποπειραθεί έναν αιφνιδιαστικό ελιγμό: να την
περιγελάσει και να την απομυθοποιήσει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Έτσι, ο μοναχικός και φοβισμένος νεαρός, που θα γίνει
σιγά-σιγά απελευθερωμένος άντρας, θα τα αλλάξει όλα, χωρίς να σπεύσει εξ αυτού
να υπονομεύσει και την προσωπικότητά του: θα ρίξει πολλά κιλά, αλλά δεν θα
πάψει να επιδίδεται κατά καιρούς σε όργια βρώσης και πόσης, θα κυνηγήσει παντού
τον έρωτα, αλλά δεν θα χάσει τα αισθήματά του, θα διαβάσει άπειρα βιβλία, αλλά
δεν θα προσκυνήσει κανέναν εγκεφαλικό θεό, θα αφεθεί στα σκοτάδια της ψυχής
του, αλλά δεν θα εγκατασταθεί ποτέ στη μαυρίλα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο συγγραφέας θα περιστείλει παράλληλα τη διάθεσή του για
διακωμώδηση όταν θα εγκαταλείψει το σαρκίο του για να μιλήσει για όσους τον
περιέβαλαν (οι γονείς του) ή τον περιβάλλουν (ο ερωτικός του δεσμός) με αγάπη.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Εδώ θα λειτουργήσουν μόνο το αγαθό χιούμορ και η ανάγκη του
να αποκαταστήσει τη μνήμη του ή να εξανθρωπίσει το παρόν του. Δεν είναι λίγα.</div>
</div>Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-39397902665986941242012-05-15T01:23:00.001+03:002012-05-15T01:23:40.453+03:00Το χρυσό άρμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTrK48ImXaDCqdLB3rBjQeItDKeF3M4YoZe6u6WlhOkBgmwOp1XC9Yjal-QKl4TbmQ-DnwHIAj9BbvjTiMI2Md9E6zOG3S1AM1JJihgUzTmEJIhrXh_6Lur1o_iUin4baekIrK6aWVsuET/s1600/2f32253f-d330-44b7-b3ac-176b4bbd2fef.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="156" width="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTrK48ImXaDCqdLB3rBjQeItDKeF3M4YoZe6u6WlhOkBgmwOp1XC9Yjal-QKl4TbmQ-DnwHIAj9BbvjTiMI2Md9E6zOG3S1AM1JJihgUzTmEJIhrXh_6Lur1o_iUin4baekIrK6aWVsuET/s320/2f32253f-d330-44b7-b3ac-176b4bbd2fef.jpg" /></a></div><br />
Δεν ξέρω γιατί αλλά πολλοί άνθρωποι «σνομπάρουν» τα παραμύθια. Τα υποτιμούν, θεωρούν ότι απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Τα ταυτίζουν με το «ψεύτικο». Γενικά, τα αποφεύγουν.<br />
<br />
Εγώ όμως θα επιμείνω να «υπερασπίζομαι» το αγαπημένο μου αυτό είδος λόγου και θα αναφερθώ σε ένα παραμύθι που πρόσφατα αγόρασα (κόστιζε μόνο 75 λεπτά!) και με εντυπωσίασε τόσο με τα κείμενά του όσο και με την εικονογράφησή του.<br />
<br />
Πρόκειται για Το χρυσό άρμα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη εποχή» και περιλαμβάνει πέντε λαϊκά παραμύθια των Τατάρων.<br />
<br />
1.Το χρυσό άρμα<br />
2.Η διαθήκη<br />
3.Το πέταλο<br />
4.Ο καυχησιάρης μπέης<br />
5.Ο τεμπέλης νέος<br />
<br />
Μάλιστα, επηρεασμένη από τα παραπάνω κείμενα, έβαλα την γιαγιά μου και τον παππού μου να μου διηγηθούν όσα παραμύθια θυμόντουσαν (κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, αλλά ποτέ δεν το προγραμμάτιζα). Τα απόλαυσα και την επόμενη φορά που θα τους επισκεφτώ θα έχω μαζί μου το κασετοφωνάκι μου, ώστε να τα ηχογραφήσω και να μη χαθούν. Εννοείται ότι έχω σκοπό να επισκεφτώ κι άλλους παππούδες (όσους απέμειναν, γιατί δυστυχώς ο φετινός βαρύς και δύσκολος φλωρινιώτικος χειμώνας βάλθηκε να αποτελειώσει τους περισσότερους… : ( )<br />
<br />
Την επόμενη φορά που θα αγοράσετε βιβλία, αναζητήστε το Χρυσό άρμα. Δεν θα σας κοστίσει ακριβά, θα αποκομίσετε όμως σημαντικά αποστάγματα λαϊκής σοφίας…<br />
<br />
(Και μην ξεχνάτε τους ηλικιωμένους και τις ιστορίες που έχουν να σας διηγηθούν… Είναι πέρα για πέρα αληθινό ότι αξίζουν περισσότερο κι από χρυσάφι… Ακούστε, καταγράψτε και διαδώστε …)<br />
<br />Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-43837173965262912002012-04-25T08:43:00.001+03:002012-04-25T08:43:43.978+03:00Σενάριο Γάμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3W7QvkiEr2H7W6rcMObHg6aEmxRnC8K9lIAdbNVSPRFjtXLBUhgb4WOzW4T3uhR0-IKmchEv2qtTBrFG2JBzGyT95BWl2woWly46fO2ybSAthdkfCDz-1TOPCXxYqCKBN4ewb7AsJTtg/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3W7QvkiEr2H7W6rcMObHg6aEmxRnC8K9lIAdbNVSPRFjtXLBUhgb4WOzW4T3uhR0-IKmchEv2qtTBrFG2JBzGyT95BWl2woWly46fO2ybSAthdkfCDz-1TOPCXxYqCKBN4ewb7AsJTtg/s320/book.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Σενάριο Γάμου</div>
<div class="MsoNormal">
Τζέφρι Ευγενίδης</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις Πατάκη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Λάρι γουστάρει τον Μίτσελ, αλλά βγαίνει με την Κλερ. Ο
Μίτσελ γουστάρει την Μάντλιν και η Μάντλιν είναι τρελή και παλαβή με τον
Λέναρντ. Τελειώνουν το πανεπιστήμιο κάπου στη δεκαετία του ’80 και είναι έτοιμοι
να δώσουν με τα μούτρα στη ζωή.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Λάρι ξεκινά με τον Μίτσελ για ένα ταξίδι να γνωρίσουν τον
κόσμο, στην Ελλάδα αποφασίζει να μην προχωρήσει στην Ινδία και την καταβρίσκει
με ένα Καλαματιανό, γκόμενο όχι χορό. Ο Μίτσελ πραγματοποιεί το ταξίδι και από
την Καλκούτα, όπου προσφέρει φιλανθρωπικό έργο, στέλλει γράμματα στην Μάντλιν
να μην παντρευτεί το Λέναρντ. Η Μάντλιν θέλει να κάνει πτυχιακό στη λογοτεχνία,
και την ίδια στιγμή αγωνίζεται με τους δαίμονες που βασανίζουν τον Λέναρντ, ο
οποίος είναι μανιοκαταθλιπτικός.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι οι ήρωες του καινούριου βιβλίου του Τζέφρι Ευγενίδης,
Σενάριο Γάμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα του το <span lang="EN-US">Middlesex</span><span lang="EN-US"> </span>και
το Αυτόχειρες Παρθένοι, ωστόσο το ίδιο γοητευτικό. Ένα περιγραφικό βιβλίο,
γεμάτο συναισθήματα και σκέψεις. Ο Τζέφρι Ευγενίδης ξεδιπλώνει τους ήρωες του,
τους παρουσιάζει όπως είναι ανθρώπινοι με τα λάθη και τα πάθη τους. Δεν
συμπάσχει μαζί τους. Τους παρακολουθεί από μακριά και αφήνει τον αναγνώστη να
σκεφτεί αν θα τους συμπαθήσει ή όχι.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Υποθέτω, οι περισσότεροι θα βρούμε στοιχεία να ταυτιστούμε
με κάποιον από τους πρωταγωνιστές. Όλοι περάσαμε από το λούκι του έρωτα, όλοι
αφήσαμε κάπου τα συντρίμμια μας, αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Καθόλου παράξενο
που η Μάντλιν εστιάζει το ενδιαφέρον της και τις σπουδές της σε βιβλία της
Βικτωριανής Αγγλίας που περιστρέφονται γύρω από παντρειές, συνομωσίες γάμου και
οικογενειακές υποθέσεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Υπάρχουν κάποια κομμάτια κυρίως στην αρχή, που ίσως
κουράσουν, κυρίως όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με κοινωνικές ή και λογοτεχνικές
σπουδές, όπως για παράδειγμα οι αναλύσεις για τον Ντεριντά. Κατά τα άλλα όμως
είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα, που τραβά το ενδιαφέρον, που έχει πολλά
να πει.</div>
</div>Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-19257627804733066762012-04-02T15:59:00.000+03:002012-04-02T15:59:10.208+03:00Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου<i>«Μια μελωδία μπορεί να διαρκέσει πιότερο από το τραγούδι ενός πουλιού και μια ιστορία μπορεί να διαρκέσει πιότερο απ΄ τα πλούτη του κόσμου.»<br />
</i><b>Dr Robin Gwyndaf<br />
</b><br />
<i>«Το βιβλίο δεν έχει στόμα κι όμως μιλάει. Διηγείται ένα σωρό ιστορίες και λέει ποιήματα και τραγουδάει και τραγούδια με τις νότες. Η μαμά διαβάζει, και το βιβλίο μιλάει με το στόμα της. Όταν μάθω και γω να διαβάζω, τότε το βιβλίο θα μιλάει με το δικό μου στόμα.<br />
Α, όταν θα μάθω να διαβάζω, μήτε στιγμή δε θ΄ αφήνω σε ησυχία το βιβλίο΄ θα το βάζω να μου διηγείται ιστορίες, ώσπου να κουραστώ κι ως την ώρα που θα κλείνουν τα μάτια μου απ΄ τη νύστα. Τότε θα βάζω το βιβλίο κάτω απ΄ το προσκέφαλό μου και, μόλις ξυπνώ, θα το βάζω να μου λέει μια μικρή ιστορία…»<br />
</i><b>Ντόρα Γκάμπε (μετάφραση Γιάννης Ρίτσος)</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2C1DHJTx6QRg2QTTaKvWIbGuksssy3WWCoyGR6kGoeqlVN-29FnYxhthPIbdN92JXZkCsCyeL8IpNjrUnlGVYYc9zZre2nSRvTGuM2JP3lS3oeoICIrmLMc3Sr1cMn2vjiZ-0qd8nSK4b/s1600/andersen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2C1DHJTx6QRg2QTTaKvWIbGuksssy3WWCoyGR6kGoeqlVN-29FnYxhthPIbdN92JXZkCsCyeL8IpNjrUnlGVYYc9zZre2nSRvTGuM2JP3lS3oeoICIrmLMc3Sr1cMn2vjiZ-0qd8nSK4b/s320/andersen.jpg" /></a></div><br />
Προς τιμήν ενός από τους σημαντικότερους παραμυθάδες όλων των εποχών, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είναι αφιερωμένη η σημερινή μέρα, η μέρα του παιδικού βιβλίου. Τα παραμύθια του έχουν ταξιδέψει στον χρόνο, έχουν συντροφέψει γενιές και γενιές, παραμένουν για ανεξίτηλα στις ψυχές μας και δίκαια κατέχει τον τίτλο του πιο γνωστού και αγαπητού παραμυθά. <br />
<br />
Γεννήθηκε μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα σαν τη σημερινή, δηλαδή 2 Απριλίου, στη Δανία, από γονείς φτωχούς και βιοπαλαιστές. Με μία μητέρα προληπτική και με μία τάση προς τον αλκοολισμό και έναν πατέρα φιλήσυχο που αγαπούσε να διαβάζει θεατρικά έργα και ήταν παπουτσής. Και οι δύο τους λάτρευαν τον μικρό Χανς Κρίστιαν και έκαναν ότι περνούσε απ΄ το χέρι τους για να είναι χαρούμενος. Εκείνος συχνά καθόταν με τα μάτια κλειστά και ονειρευόταν να γίνει πλούσιος και τρανός σαν πρίγκιπας. Διέφερε αρκετά από τα παιδιά της ηλικίας του και δεν έπαιζε σχεδόν ποτέ μαζί τους. Επισκεπτόταν συχνά ένα ψυχιατρείο, στο οποίο εργαζόταν η γιαγιά του και πολλές από τις ιστορίες του τις εμπνεύστηκε από τους τροφίμους του, που τον αγαπούσαν πολύ.<br />
<br />
Τρελαινόταν να αφηγείται ιστορίες και να τραγουδάει μπροστά σε κόσμο. Η μητέρα του συχνά τον πήγαινε σε μάντισσες, για να μάθει το μέλλον του. Μία απ΄ αυτές είχε προβλέψει πως «μια μέρα ολόκληρη η Όντενσε θα φωτιστεί προς τιμήν του». Ήταν φιλάσθενος και είχε «αλλόκοτο» παρουσιαστικό, πολύ ψηλός και αδύνατος, με μεγάλη μύτη και μακριά ξανθά μαλλιά.<br />
<br />
Με την επιμονή και τον αυθόρμητο χαρακτήρα του κατόρθωσε σταδιακά να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Το φτωχό αγοράκι από την Όντενσε ήταν ένας πασίγνωστος παραμυθάς και σύχναζε πια σε βασιλικά σαλόνια, όχι μόνο στη Δανία, αλλά και στη Γερμανία, σχεδόν σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη.<br />
<br />
Κάθε παραμύθι του έκρυβε πίσω του μια πραγματικότητα, έβλεπε ένα παραμύθι σε κάθε εμπειρία της ζωής του. Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ έγινε τόσο αγαπητός σε όλο τον κόσμο, ο ίδιος δεν ευτύχησε ποτέ να δεσμευτεί, παρόλο που αναζητούσε πάντα τον μεγάλο έρωτα. <br />
<br />
<b>Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο Το φτωχό αγόρι από την Όντενσε, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα.<br />
<br />
</b>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-45091910388318015812012-03-27T17:04:00.000+03:002012-03-27T17:04:42.767+03:00111 θαυμάσιες ιστορίες από όλο τον κόσμο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilYk0yPWgSa30ck_t7XXjc9zz8Jw2EEXe3_VBVO3IDdwzGPRGBq5ei60mN5Khaq1XkHMZSrxrZnkos0ZdMmjKReq6SswB30d2nxbEsovd9XEEd6CUZvv8QmwqjZio33LexVo8PC5LSuV6s/s1600/3232668.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="222" width="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilYk0yPWgSa30ck_t7XXjc9zz8Jw2EEXe3_VBVO3IDdwzGPRGBq5ei60mN5Khaq1XkHMZSrxrZnkos0ZdMmjKReq6SswB30d2nxbEsovd9XEEd6CUZvv8QmwqjZio33LexVo8PC5LSuV6s/s320/3232668.jpg" /></a></div><br />
<b>Χρήστος Μαγγούτας, 111 θαυμάσιες ιστορίες από όλο τον κόσμο, Η σοφία των λαών, εκδόσεις Φαντασία</b><br />
<br />
Το πιο όμορφο βιβλίο που έχω διαβάσει εδώ και καιρό! Το διάλεξε και μου το έφερε η Παναγιώτα Χρυσοβαλάντω από την παιδική δανειστική βιβλιοθήκη και ξετρελάθηκα τόσο, που το αγόρασα αμέσως!<br />
<br />
111 θαυμάσιες ιστορίες από το Ισραήλ, την Ινδία, την Ουγγαρία, τη Ρωσία, την Υεμένη, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, το Μεξικό, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Παλαιστίνη, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Φινλανδία, την Αιθιοπία, την Ταϋλάνδη, την Τουρκία, την Μογγολία, την Ολλανδία και πολλές ακόμα χώρες. <br />
<br />
Είναι η πρώτη φορά που από μία συλλογή παραμυθιών-ιστοριών δυσκολεύομαι να διαλέξω κάποιες ως αγαπημένες μου. Είναι τόσο καλές όλες! Όλες έχουν κάτι να πουν...<br />
<br />
Ένα δείγμα από τις ιστορίες του υπέροχου αυτού βιβλίου εδώ:<br />
<br />
<b>Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΠΗΛΙΑ</b><br />
<br />
Κάποτε, σε μια μικρή καλύβα στους πρόποδες ενός βουνού, ζούσε μια νεαρή μητέρα με το μικρό της γιο, που τον αγαπούσε πάρα πολύ. Το δάσος αυτό ήταν φημισμένο για τα βατόμουρά του, μεγάλα, κόκκινα και ζουμερά, και η μητέρα και το μωρό δεν έχαναν ευκαιρία να το επισκέπτονται όταν τα φρούτα ήταν ώριμα και να γεύονται τη νοστιμιά τους.<br />
Έτσι έκαναν κι εκείνη τη μέρα του μεσοκαλόκαιρου που για τους λαούς του Βορρά θεωρείται μαγική.<br />
Σκαρφάλωσαν στην πλαγιά του βουνού και έπεσαν πάνω στα μεγαλύτερα και πιο ζουμερά βατόμουρα που είχαν συναντήσει ποτέ. Η μητέρα έκοβε προσεκτικά τους καρπούς, για να μην αγκυλωθεί ο γιος της από τα αγκάθια, και του τα έδινε για να τα φάει, γελώντας και οι δυο τους, καθώς είχαν πασαλειφτεί από κόκκινους χυμούς.<br />
Ξαφνικά, μέσα στο πυκνό δάσος, όπου είχαν χωθεί χωρίς να το καταλάβουν, είδαν το άνοιγμα μιας σπηλιάς. Στο βάθος της λαμποκοπούσαν σωροί χρυσάφι, ενώ στην είσοδο κάθονταν και το φύλαγαν τρεις νεαρές κοπέλες.<br />
«Έλα, νεαρή κυρία», είπε μία από αυτές. «Είναι μεσοκαλόκαιρο, η γη έχει ανοίξει τους θησαυρούς της και μπορείς να πάρεις όσα μπορέσεις να σηκώσεις από τα πολύτιμα αντικείμενα της σπηλιάς».<br />
Η φτωχή γυναίκα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της, μπήκε με λαχτάρα στη σπηλιά. Άρπαξε κι έριξε μερικές φούχτες χρυσάφι στην ποδιά της. Το άγγιγμα του χρυσαφιού την έκανε κάτι που δεν ήταν ποτέ στη ζωή της: φιλάργυρη. Άφησε κάτω το παιδί της και γέμισε όσο μπορούσε την ποδιά της με χρυσάφι, ασήμι και διαμάντια και έπειτα, αγκομαχώντας από το βάρος τους, βγήκε από τη σπηλιά.<br />
Την ίδια στιγμή η πόρτα της σπηλιάς έκλεισε απότομα και με κρότο, κλείνοντας το παιδί της μέσα, ενώ ταυτόχρονα ακούστηκε η φωνή μιας από τις κοπέλες μέσα από τη σπηλιά:<br />
«Δύστυχη μητέρα! Από τη φιλαργυρία σου έχασες το παιδί σου. Δε θα μπορέσεις να το ξαναπάρεις παρά το ερχόμενο μεσοκαλόκαιρο, ένα χρόνο από τώρα».<br />
Η κακόμοιρη γυναίκα τότε μόνο συνειδητοποίησε τι είχε κάνει. Πέταξε το χρυσάφι που είχε στην ποδιά της κι άρχισε να χτυπάει την πόρτα με τις γροθιές της, παρακαλώντας να της ανοίξουν. Μάταια όμως: η πόρτα της σπηλιάς παρέμενε ασυγκίνητα και παγερά κλειστή στα χτυπήματα, στις φωνές και στα δάκρυά της.<br />
Κλαίγοντας, η μητέρα πήγε στην καλύβα της και από τότε κάθε μέρα ανέβαινε στη σπηλιά, αλλά η πόρτα ήταν πάντα κλειστή. Αυτό γινόταν για βδομάδες και για μήνες. Πέρασε το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η άνοιξη, μπήκε το καλοκαίρι και ξανάρθε η Γιορτή του Μεσοκαλόκαιρου.<br />
Τη μέρα αυτή η μητέρα βρέθηκε πρωί πρωί στον τόπο της σπηλιάς και με έκπληξη της είδε ότι η σπηλιά ήταν ανοιχτή, μεγάλοι σωροί χρυσάφι λαμποκοπούσαν στο πάτωμά της, οι τρεις κοπέλες περίμεναν στη θέση τους και κοντά τους το μικρό της αγοράκι μασουλούσε ένα βατόμουρο.<br />
«Έλα, νεαρή κυρία», είπε μια από αυτές. «Είναι μεσοκαλόκαιρο, η γη είχε ανοίξει τους θησαυρούς της και μπορείς να πάρεις όσα μπορέσεις να σηκώσεις από τα πολύτιμα αντικείμενα της σπηλιάς».<br />
Η γυναίκα όρμησε στη σπηλιά, ξέχασε το χρυσάφι, το ασήμι και τα μαργαριτάρια, άρπαξε στην αγκαλιά της το πιο ακριβό απ΄ όλα, το μωρό της, κι άρχισε να το καταφιλά. Ύστερα, χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στους θησαυρούς, γύρισε και βγήκε από τη σπηλιά κρατώντας το μωρό της.<br />
«Μπορείς να πάρεις όσο χρυσάφι θέλεις», της υπενθύμισε μια από τις κοπέλες.<br />
«Δε θέλω τίποτ΄ άλλο, όταν έχω το μωρό μου», είπε αυτή. «Μόνο που χρειάστηκα ένα τόσο σκληρό μάθημα για να το καταλάβω».<br />
<br />
<i>Ιστορία από την Ισλανδία</i><br />
<br />
<b><br />
ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΛΙΕΝΑΣ</b><br />
<br />
Μαμά, υπάρχουν αληθινοί άγγελοι;», ρώτησε η Λιένα.<br />
«Δεν ξέρω, μωρό μου. Ίσως ναι, αλλά μάλλον δε μοιάζουν όπως τους δείχνει αυτό το βιβλίο», είπε η μαμά δείχνοντας το βιβλίο που ξεφύλλιζε η τετράχρονη Λιένα.<br />
«Εγώ θα πάω να ψάξω για να δω αν υπάρχουν και πώς είναι», είπε με παιδικό πείσμα η μικρή.<br />
«Δεν είναι άσχημη ιδέα. Τι θα λεγες να ρθω κι εγώ μαζί σου, μωρό μου;»<br />
«Δεν είμαι μωρό πια! Κοίτα πόσο ψηλή είμαι!»<br />
«Έχεις δίκιο, αλλά είναι τόσο ωραία μέρα που θα θελα κι εγώ να κάνω μια βόλτα…»<br />
Ξεκίνησαν λοιπόν μαζί, το κοριτσάκι τρέχοντας και πηδώντας, κι η μαμά σέρνοντας το κουτσό της πόδι.<br />
Ξαφνικά, βλέπουν να έρχεται μια άμαξα που την οδηγούσε μια πεντάμορφη κοπέλα, με ξανθά μαλλιά και διαμάντια και κοσμήματα στο λαιμό και στα μπράτσα.<br />
«Είσαι άγγελος;», τη ρώτησε η Λιένα όταν πλησίασε.<br />
Η κοπέλα δεν απάντησε, αλλά κοίταξε λοξά και παγωμένα το παιδί. Ύστερα έδωσε μια στα γκέμια του αλόγου και αυτό τινάχτηκε μπροστά σαν αστραπή, γεμίζοντας με σκόνη την κακόμοιρη τη Λιένα. Η μαμά της την πήρε στην αγκαλιά της και της καθάρισε τα χείλη, το πρόσωπο και τα ρούχα από τη σκόνη.<br />
«Δεν ήταν άγγελος», είπε η Λιένα.<br />
«Μάλλον όχι», συμφώνησε η μητέρα.<br />
Συνέχισαν το δρόμο τους, το κορίτσι πηδώντας και τρέχοντας και η μητέρα σέρνοντας το κουτσό πόδι της.<br />
Στη στροφή του δρόμου αντάμωσαν μια όμορφη κοπέλα ντυμένη στα ολόλευκα. Τα μάτια της ήταν φωτεινά σαν αστέρια και το πρόσωπό της λευκό σαν το χιόνι.<br />
Η Λιένα έτρεξε και την αγκάλιασε.<br />
«Εσύ είσαι πραγματικά άγγελος», της είπε. «Τώρα είμαι σίγουρη».<br />
«Παλιόπαιδο!», έκανε αυτή θυμωμένη. «Μου λέρωσες το ολόλευκο φόρεμά μου! Πως θα συναντήσω τώρα τον πρίγκιπα;»<br />
Πραγματικά εκείνη τη στιγμή φάνηκε από μακριά ένας πρίγκιπας καβάλα στο άσπρο άλογό του. Η κοπέλα έσπρωξε βίαια τη μικρή από την αγκαλιά της, χωρίς καν να της περνά από το μυαλό πόσο πιο ελκυστική θα ήταν στα μάτια του νέου με ένα παιδί στην αγκαλιά.<br />
Η Λιένα βρέθηκε για άλλη μία φορά χάμω, με σκόνη στα χείλη, στο πρόσωπο και στο φόρεμά της. Έβαλε τα κλάματα. Η μητέρα της την πήρε αγκαλιά και της σκούπισε τα ρούχα και τα δακρυσμένα μάτια.<br />
«Ούτε αυτή ήταν άγγελος!», έβγαλε το συμπέρασμα.<br />
«Μάλλον όχι», ξανάπε η μητέρα. «Ας βαδίσουμε όμως ακόμα λίγο. Μπορεί να βρούμε κάπου έναν πραγματικό άγγελο».<br />
«Όχι, μαμά. Νιώθω τόσο κουρασμένη! Πώς θα γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι μας;»<br />
«Γιατί νομίζεις ότι ήρθα μαζί σου; Θα σε πάω εγώ αγκαλιά!»<br />
Με το κοριτσάκι σφιχτά στην αγκαλιά της η μητέρα πήρε το δρόμο της επιστροφής, τραγουδώντας του με χαμηλή φωνή τα αγαπημένα του τραγούδια.<br />
Ξαφνικά η Λιένα σήκωσε το κεφαλάκι της από τον ώμο της μάνας της και την κοίταξε στα μάτια:<br />
«Μανούλα, μήπως είσαι εσύ ο άγγελος;»<br />
«Τι σκέψη κι αυτή, Λιενούλα! Που ακούστηκε άγγελος με ντρίλινο φουστάνι;», απάντησε η μητέρα γελώντας καλόκαρδα.<br />
<br />
<i>Ένα παραμύθι από τη Ρωσία</i>Γιώταhttp://www.blogger.com/profile/09057223338439494562noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-2101359580312339772012-03-26T09:22:00.001+03:002012-03-26T09:22:13.093+03:00Το Σιδερένιο Τακούνι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz7AwSWxEEU6LHvrfNGCNW7VgoV71SO6t66o0PA-tJ56Bnb_bmqX5EJY2WTFpqKRY_FJe39e0m0RdzttWosVw2V06dImpRTGUkvjY4P7Yl72UjzlQmXH2Dh7cltO26P-Aca1Om-Jd4zZM/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz7AwSWxEEU6LHvrfNGCNW7VgoV71SO6t66o0PA-tJ56Bnb_bmqX5EJY2WTFpqKRY_FJe39e0m0RdzttWosVw2V06dImpRTGUkvjY4P7Yl72UjzlQmXH2Dh7cltO26P-Aca1Om-Jd4zZM/s1600/book.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
Το Σιδερένιο Τακούνι</div>
<div class="MsoNormal">
Τζακ Λόντον</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις Γκοβόστη</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η φτώχεια, η ανισότητα και η συντριβή των οικονομικά
αδύναμων παίρνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στην Ευρώπη και την Αμερική
μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, εγείροντας συχνά πλήθος ερωτήματα και για
τη λειτουργία της δημοκρατίας. Μιαν εκατονταετία πριν, το 1907, ένα μυθιστόρημα
γραμμένο από κάποιον που αφιερώθηκε με όλες του τις δυνάμεις στα ιδανικά του
σοσιαλισμού, χωρίς να αποβάλει ποτέ την ατομικότητά του, μιλούσε ήδη για έναν
κόσμο ο οποίος ήταν έτοιμος να οδηγήσει μέσα από τις τεράστιες ταξικές του
συγκρούσεις στην πλήρη καταστροφή. Ο λόγος είναι για το Σιδερένιο Τακούνι του
Τζακ Λόντον, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γκοβόστη σε ανέκδοτη
μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου (πρόλογος Ανατόλ Φρανς)</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το Σιδερένιο Τακούνι αποτελεί μια εφιαλτική αρνητική
ουτοπία. Προλαβαίνοντας τον Γιεβγκένι Ζαμυάτιν, τον Τζορτζ Όργουελ και τον
Άλντους Χάξλεϊ, που παράστησαν στις δικές τους αρνητικές ουτοπίες μια πολιτεία
ικανή να καταβροχθίσει και την τελευταία ικμάδα των μελών της, εκμηδενίζοντας
όχι μόνο τα δικαιώματα, αλλά και την οποιαδήποτε δυνατότητα αντίστασής τους, ο
Λόντον επινοεί μιαν ιστορία η οποία κινείται σε τρία χρονικά επίπεδα. Στο πρώτο
επίπεδο υπάρχει ένα κείμενο που γράφεται το 1932. Πρόκειται για τη μαρτυρία της
Άβις Έβερχαρντ, που αφηγείται την επαναστατική δράση του συζύγου της Ερνέστου
μεταξύ 1912 και 1917 (το δεύτερο χρονικό επίπεδο) εναντίον ενός εξωφρενικού
καθεστώτος καταστολής. Το κείμενο της Άβις, που διακόπτεται απότομα, σχολιάζει
ο Άντονυ Μέρεντιθ αρκετούς αιώνες μετά (τρίτο χρονικό επίπεδο), όταν το κακό
έχει υποχωρήσει ολοκληρωτικά και η ελευθερία και η ισονομία αποτελούν τον
κανόνα της καθημερινής συμβίωσης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το Σιδερένιο Τακούνι» που ανήκει στα λιγότερο γνωστά έργα
του Λόντον και δείχνει αμέσως την εξοικείωσή του με τις έννοιες και τα
αναλυτικά σχήματα του μαρξισμού, έχει ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Πολλοί το έχουν
δει σαν μια αλληγορία για την πολιτικοκοινωνική βία του καπιταλισμού, άλλοι ως
μια διορατική προειδοποίηση για την επικράτηση του φασισμού κι άλλοι ως ένα
πύρινο όραμα για την τελική νίκη του σοσιαλισμού. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα από τα πιο ζωτικά στοιχεία, ωστόσο, του έργου είναι η
έγνοια του Λόντον για τη μοίρα της μεσαίας τάξης, που σφηνωμένη ανάμεσα στην
ακαμψία από τη μια των εκπροσώπων της καπιταλιστικής εξουσίας (εφημερίδες,
δικαστικό σώμα, μορφωτικοί σύλλογοι, εκκλησιαστικές οργανώσεις) και από την
άλλη των ηγετών της επανάστασης, οι οποίοι μοιάζουν έτοιμοι να πεθάνουν πάση
θυσία για τους σκοπούς τους, χάνει σιγά-σιγά όλα τα προνόμια και τα αγαθά της,
για να καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο Λόντον μπορεί να μην τάσσεται με το μέρος της μεσαίας
τάξης (η καρδιά του συντονίζεται με την καρδιά των επαναστατών), αλλά το
Σιδερένιο Τακούνι εικονογραφεί με έναν σχεδόν σπαρακτικό τρόπο το δράμα της, το
οποίο είναι το δράμα όσων πληρώνουν χωρίς να έχουν φταίξει στο παραμικρό την
πλεονεξία, τη σκληρότητα και την επιθετικότητα εκείνων που έχουν αποφασίσει να
τους βγάλουν ούτως ή άλλως εκτός μάχης.<o:p></o:p></div>
</div>Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-89620059981065193472012-03-23T10:43:00.000+02:002012-03-23T10:43:03.902+02:00Η εποχή της αμάθειας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyRwQ2VYE85rQNzqeus2cSdmVTMDC7BUVdPQ723lpsX9xJ8IgqPwA-kWa06WOCQJgT1tD_G9GJClNCfhCld8AoYcvkqGp-gNIM0n9r5LYpAxiqMxY7PMKzXb_O3sbkPqvrWOp6mpu0rC4/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyRwQ2VYE85rQNzqeus2cSdmVTMDC7BUVdPQ723lpsX9xJ8IgqPwA-kWa06WOCQJgT1tD_G9GJClNCfhCld8AoYcvkqGp-gNIM0n9r5LYpAxiqMxY7PMKzXb_O3sbkPqvrWOp6mpu0rC4/s400/book.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το κείμενο αυτό το έγραψε ο Μιχάλης Μητσού στη στήλη του στα Νέα. Δεν είμαι σίγουρη αν ταιριάζει με το μπλογκ, αλλά είναι ένα υπέροχο κείμενο και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><u>Η εποχή της αμάθειας</u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Προτού ακόμη λήξει η υπόθεση του δολοφόνου της Τουλούζης,
είχαν αρχίσει οι αναλύσεις για το ποιος θα βγει κερδισμένος απ’ όλη αυτή την
ιστορία. Ξαφνικά ο Νικολά Σαρκοζί δεν θεωρείται πια τελειωμένος. Μια πρώτη
δημοσκόπηση δείχνει ότι κάτι «τσίμπησε» από την αποφασιστική αντίδραση της
Αστυνομίας. Κάτι τέτοια γεγονότα επαναφέρουν στο προσκήνιο την έννοια της
ασφάλειας, και το «κόμμα της ασφάλειας» είναι στη Γαλλία, και όχι μόνο εκεί, η
Κεντροδεξιά.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η αντίδραση αυτή είναι πραγματικά αξιοπερίεργη. Όπως
αξιοπερίεργη είναι και η υποστήριξη που χαίρει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένας
εξτρεμιστής σαν τον Ρικ Σαντόρουμ. Ζούμε στην εποχή της αμάθειας, σημείωνε πριν
από λίγες ημέρες ο σερβικής καταγωγής αμερικανός ποιητής Τσαρλς Σίμιτς. Χρειάστηκαν
πολλά χρόνια αδιαφορίας και βλακείας για να γίνουμε τόσο αμαθείς όσο είμαστε
σήμερα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όποιος διδάσκει σ’ ένα πανεπιστήμιο τα τελευταία σαράντα
χρόνια, όπως εκείνος, μπορεί να βεβαιώσει ότι κάθε χρόνο οι πρωτοετείς φοιτητές
ξέρουν όλο και λιγότερα πράγματα. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, για παράδειγμα,
είναι μια αποστολή όλο και πιο δύσκολη, καθώς οι φοιτητές έχουν διαβάσει
ελάχιστα βιβλία στη ζωή τους και στερούνται ακόμη και τις πιο βασικές ιστορικές
πληροφορίες για την περίοδο κατά την οποία γράφτηκε ένα μυθιστόρημα ή ένα
ποίημα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Φταίνε οι καθηγητές. Φταίνε οι γονείς και οι παππούδες.
Φταίνε τα ίδια τα παιδιά. Η διαδεδομένη αμάθεια είναι όμως αποτέλεσμα και μιας
πολυετούς ιδεολογικής και πολιτικής πόλωσης, καθώς και της σκόπιμης προσπάθειας
των φανατικών και μισαλλόδοξων να κατασκευάσουν περισσότερη αμάθεια διαστρεβλώνοντας
όχι μόνο την Ιστορία, αλλά και το πιο πρόσφατο παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι το διαδίκτυο και η τηλεόραση επιτρέπουν σε διάφορα πολιτικά και συντεχνιακά
συμφέροντα να διαδίδουν παραπληροφόρηση σε πρωτοφανή κλίμακα. Για να γίνει πιστευτή
όμως αυτή η παραπληροφόρηση, χρειάζεται ένας απαίδευτος πληθυσμός που δεν έχει μάθει
ή δεν ενδιαφέρεται να επαληθεύσει τα πράγματα που διαβάζει ή ακούει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα ψέματα, συνεχίζει ο Σίμιτς, είναι έτσι κι αλλιώς πιο
εύπεπτα από την αλήθεια. «Πουλάνε» πιο εύκολα. Ο Ομπάμα είναι μουσουλμάνος. Τα
σχολεία έχουν μια αριστερή ατζέντα. Οι χριστιανοί είναι αντικείμενο δίωξης στην
Αμερική. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι μύθος. Η ζωή στη Γη ξεκίνησε πριν
από 10.000 χρόνια, το ίδιο και το Σύμπαν. Το κοινωνικό κράτος συμβάλλει στη
διαιώνιση της φτώχειας. Η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ομολογουμένως λίγο
καλύτερη, αλλά με την έμφαση στο «λίγο».</div>
</div>Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2516431586768363173.post-77519845479228723942012-03-19T11:33:00.004+02:002012-03-19T11:33:51.087+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1n5QeWO1VfrfRdQLOsuOyip_rNrEPfuRJl9Z2r3glbCRwQHUXhc5FPg7_25kcxl1R21skCQyjuBkIA2AWUHXb0p2o_zhGDD8XCyVn_g3dg8uOUWksX3bViHepni5cz7K52ibRiCVEuMg/s1600/book.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1n5QeWO1VfrfRdQLOsuOyip_rNrEPfuRJl9Z2r3glbCRwQHUXhc5FPg7_25kcxl1R21skCQyjuBkIA2AWUHXb0p2o_zhGDD8XCyVn_g3dg8uOUWksX3bViHepni5cz7K52ibRiCVEuMg/s1600/book.jpg" /></a></div>
Κάϊρο, η πόλη μου, η επανάστασή μας<br />
<div class="MsoNormal">
Αχντάφ Σουέιφ</div>
<div class="MsoNormal">
Εκδόσεις Μεταίχμιο<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα βιβλίο γραμμένο μέσα στην επανάσταση. Γεμάτο φλόγες και πίστη. Μια λογοτεχνία της εξέγερσης. Ένα χρονικό-ντοκιμαντέρ 257 σελίδων, με ήρωες κόντρα στο σύστημα καταπίεσης, είναι το βιβλίο «Κάϊρο, η πόλη μου- η επανάστασή μας», της Αιγύπτιας μυθιστοριογράφου και αναλύτριας Αχντάφ Σουέιφ.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η συγγραφέας, όταν ξέσπασε η αιγυπτιακή επανάσταση στις 25 Ιανουαρίου του 2011, ακολουθώντας ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων συμπολιτών της, «εγκαταστάθηκε» στην περίφημη πλατεία Ταχρίρ και για 18 ημέρες έστελνε ανταποκρίσεις σε διεθνή μέσα ενημέρωσης, προβάλλοντας στον πλανήτη εικόνες αυτοθυσίας, απέναντι στο ανελεύθερο καθεστώς Μπουμπάρακ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Με την άμεση γραφή της ξεναγεί τον αναγνώστη στην αγαπημένη της πόλη, πόλη της ανατροπής, ιχνηλατώντας τη διαδρομή μιας επανάστασης που είχε σημείο συνάντησης την ιστορική πλατεία Ανεξαρτησίας.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Με ημερολογιακή αναφορά η συγγραφέας καταγράφει πως, σιγά- σιγά, θέριεψε το κίνημα, ξεκινώντας από τα τζαμιά της Παρασκευής για να γεμίσει σαν λάβα τους δρόμους και να κατακλύσει την Ταχρίρ, που φωτίστηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης χάρις στην δράση των νέων οι οποίοι πολέμησαν με εικόνα, ήχο και λόγο επαναστατικό μέσω twitter, face book και you tube<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αιτήματα, φωνές, πανό, δακρυγόνα, πυροβολισμοί, τανκς, νεκροί, ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου. ‘Όλα όσα έφταναν στο παγκόσμιο χωριό φέρνοντας την Αίγυπτο στο προσκήνιο του κόσμου. Η συγγραφέας τονίζει το παλλαϊκό στοιχείο της συμμετοχής, καθώς στις διαδηλώσεις στρατεύτηκαν, σε δρόμους και σοκάκια, νέοι, αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, διανοούμενοι, επιστήμονες, συνταξιούχοι, άνδρες και γυναίκες .<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Καθώς το βιβλίο περιγράφει την έλευση του τέλους, ο ρόλος των απλών στρατιωτών, που δεν ήθελαν να σκοτώσουν τα αδέλφια τους φωτίζεται αδρά: Στις γειτονιές όλης της χώρας τη νύχτα της Παρασκευής, που ονομάστηκε « νύχτα της Οργής», το καθεστώς σκότωσε εκατοντάδες νέους. Οι αστυνομικοί και οι ασφαλίτες οδηγώντας τα φορτηγά έριχναν τα αυτοκίνητα πάνω στους διαδηλωτές. Ελεύθεροι σκοπευτές σκότωναν από ταράτσες του Χίλτον, του αμερικανικού πανεπιστημίου, του αιγυπτιακού μουσείου. Άνδρες της εθνοφυλακής έκαιγαν διαδηλωτές με μολότοφ και μυστικοί πράκτορες τους πετούσαν κατακέφαλα κομμάτια μάρμαρα. Πολλοί στρατιώτες δεν άντεξαν. Θα ξεσπάσουν σε κλάματα και ξαφνικά οι επαναστάτες θα βρεθούν σε ρόλο… παρηγορητή!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ένα βιβλίο για την πλατεία που έριξε ένα δικτάτορα. Και έκανε τους απλούς ανθρώπους να ψηλώσουν.</div>
</div>Manahttp://www.blogger.com/profile/06566174751375226872noreply@blogger.com1