Ο Τρίτος Δρόμος

Ο Τρίτος Δρόμος είναι το πρώτο μυθιστόρημα του αγαπημένου μου Νίκου Καρβέλα. Ναι, του Καρβέλα του γνωστού. Αυτού που έγραψε το ‘Δώδεκα’. Σε πληροφορώ ότι εκτός από τραγούδια, γράφει και ποιήματα και καμιά φορά, γράφει και βιβλία.

Το βιβλίο πραγματεύεται την αναζήτηση και κατάκτηση της ανθρώπινης ευτυχίας μέσω της ιστορίας του ταχυδρόμου Πωλ, ο οποίος σαν σύγχρονος Σίσυφος, αυτό-καταδικάζεται σε μια επαναλαμβανόμενη προσπάθεια να πετύχει το ακατόρθωτο, να κερδίσει την απόλυτη ευτυχία. Αυτή η διαδικασία αποδεικνύεται ατελέσφορη και ψυχοφθόρα, σε βαθμό που ο ήρωας στο τέλος τρελαίνεται και παραδίδεται στη ματαιότητα των πάντων.

Ο Τρίτος Δρόμος είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις απνευστί – χωρίς διάλειμμα. Μια κι έξω που λέμε. Διότι δεν έχει να κάνει με κάποια εξελισσόμενη ιστορία, δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή. Περισσότερο θυμίζει θρησκευτική παραβολή, παρά οτιδήποτε άλλο. Μια παραβολή χωρίς αμνούς και ερίφια όπως συνήθιζε να διηγείται ο Ιησούς, αλλά με παράξενες εικόνες απελπισμένων, δυστυχισμένων ανθρώπων που μόνο σε ψυχολογικά θρίλερ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου συνηθίσαμε να βλέπουμε.

Αυτό που λάτρεψα είναι ότι τα πάντα παρουσιάζονται σε ένα πολύ σκοτεινό και μυστηριώδες πλαίσιο που προκαλεί δέος. Η γραφή του είναι γρήγορη, παραστατικότατη και ζωντανή σαν κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα σε σκηνή από φόνο, ο οποίος ακόμα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Νιώθεις σαν να βλέπεις ταυτόχρονα το “The Others” και το “The Sixth Sense”.

Κατά τα άλλα, το ότι η ευτυχία βρίσκεται στη στιγμή, ότι δεν κατορθώνεται βάσει σχεδίου και ότι αν επιτευχθεί δεν διαρκεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο, δεν περιμέναμε τον Καρβέλα να μας το μάθει. Αλλά, επειδή ακριβώς στο σερβίρει με έναν τόσο πετυχημένο τρόπο, δεν μπορείς να αντισταθείς στην ανάγνωσή του βιβλίου του. Πόσο μάλλον αν αγαπάς τον Καρβέλα σαν άνθρωπο, αν αγαπάς τα τραγούδια του, το love story του με τη Βίσση και απολαμβάνεις τις αναζητήσεις του μέσα από τις δηλώσεις του σε διάφορες συνεντεύξεις.

Τότε θα εκτιμήσεις απόλυτα το βιβλίο αυτό, αφού κατ’ εμέ πρόκειται για ένα συνονθύλευμα όλων των υπαρξιακών αναζητήσεων, φόβων και εμμονών του σε 160 σελίδες. Όλα αυτά που προσπαθεί να πει με τα τελευταία του τραγούδια δηλαδή, (και τα οποία δεν είναι τόσο ραδιοφωνικά), μόνο που τώρα στα λέει υπό τη μορφή μιας σύντομης ιστορίας.

Να πω επίσης ότι βρήκα το εξώφυλλο εξαιρετικό. Και όχι, δεν το δανείζω.