Η εποχή της στάχτης

Η εποχή της στάχτης
Συγγραφέας: Χόρχε Βόλπι
Εκδότης: Ωκεανίδα

Είναι ένα βιβλίο που το διάβασα μέσα σε τρεις νύχτες. Ενδιαφέρον, καλογραμμένο και μεγάλο αφού ξεπερνά τις 600 σελίδες.

Πρόκειται για τις ιστορίες τριών γυναικών, σε τρεις διαφορετικές εποχές, που όμως με κάποιο τρόπο διασταυρώνονται. Η πρώτη ιστορία αφορά την Σοβιετική βιολόγος Ιρίνα Γκράνινα. Ο άντρας της επίσης επιστήμονας από τον απόλυτο ξεπεσμό βρίσκει τον τρόπο να ανέβει και πάλι. Στο μέσο η αποξενωμένη κόρη της. Μια οικογένεια που κατάρρευσε όπως ακριβώς και η Σοβιετική Ένωση. Κομμάτια, λες και κάποιος έβαλε δυναμίτη στα θεμέλια. Τι θα μείνει; Στάχτη και καταστροφή.

Είναι όμως και η Τζένιφερ Μουρ. Η όμορφη και έξυπνη γυναίκα σημαντικό στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δεν ξέρω αν συνάντησε τον Ντομινίκ Στρος Καν… Σκύλα με όλη την έννοια της λέξης. Στο επίκεντρο της ζωής της η σχέση της με την αδερφή της Άλισον, ακτιβίστρια που μάχεται εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Μια αδελφική σχέση προβληματική, με τη ρίζα του κακού να φτάνει όπως πάντα στους γονείς.

Η Έυα Χαλάς από την Ουγγαρία, που όμως ζει στις ΗΠΑ είναι διάνοια στους υπολογιστές. Παιδί διάνοια εξελίχθηκε σε επιστήμονα. Πανέμορφη και γεμάτη προβλήματα. Όσο εύκολα τα βρίσκει με την τεχνητή νοημοσύνη, τόσο δύσκολη είναι στις σχέσεις της με τους άντρες. Αλλάζει εραστές, αλλάζει αγκαλιές, αλλάζει τόπο διαμονής. Αλλά τις ψυχολογικές της μεταπτώσεις δεν μπορεί να τις αφήσει πίσω της.

Το βιβλίο δεν είναι η ιστορία τριών γυναικών, δεν είναι γυναικεία λογοτεχνία. Οι προσωπικές υποθέσεις των ηρωίδων εμπλέκονται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, την εμπλοκή του ΔΝΤ σε τρίτες χώρες και τα βρώμικα παιχνίδια που παίζει, την ανατολή της Ρωσίας στο προσκήνιο, την αποκρυπτογράφηση του DNA. Δεν είναι πολιτικό βιβλίο, δεν είναι κοινωνικό, σίγουρα ούτε ιστορικό. Είναι κάτι ανάμικτο.

Ο συγγραφέας πιάνεται από πραγματικά γεγονότα για να δώσει τη δική του μυθοπλασία. Ανάμεσα στις τρεις γυναίκες που είναι αποκύημα της φαντασίας του Χόρχε Βόλπι βρίσκουμε τον Στάλιν, τον Κλίντον, την ποιήτρια΄Άννα Αχμάτοβα, τον οικονομολόγο Γκαλμπρέιθ. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η ανάμειξη, δεν ξέρω άλλους ίσως τους ξενίσει.

Μου άρεσε ο τρόπος που γράφει ο Χόρχε Βόλπι. Δεν πλατειάζει, με ελάχιστες μικροεξαιρέσεις και δεν βγάζει στην επιφάνεια αμέσως τους χαρακτήρες του. Του αναδεικνύει, χωρίς να τους δικαιολογεί, κρατεί αποστάσεις αλλά τους κατανοεί. Κινείται με καλό ρυθμό το βιβλίο, αλλά όχι πάντα. Το δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου σμίγουν οι τρεις ιστορίες, πιστεύω έχει καλύτερη ροή από το πρώτο μισό. Όπως και να έχει είναι ενδιαφέρον και συστήνεται σε όσους ζητούν κάτι περισσότερο σε ένα βιβλίο.

Δεν δανείζεται γιατί και εγώ το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη της κολλητής μου.