Η γυναίκα φωλιά

Το πρωτοδιάβασα το 2002, όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και μάγεψε. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει πολλές φορές και πάντα κυριαρχούν τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες σκέψεις. Ένα εκπληκτικά τέλειο βιβλίο, της Νικαραγουανής ποιήτριας Γιοκόντα Μπέλι.

Η Ιτσά είναι μία γυναίκα που έχει πεθάνει μαζί με τον σύντροφό της Γιαρίνσε στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Ισπανούς.

Όλα όμως ξεκινούν όταν η Λαβίνια, μία νεαρή αρχιτέκτονας, , αρχίζει να συνεργάζεται και να γοητεύεται από τον Φελίπε, μέλος μιας παράνομης οργάνωσης, που υποστηρίζει ότι η μοναδική διέξοδος στην δικτατορία της χώρας είναι η ένοπλη πάλη.

«Πρόκειται για ένα πληθωρικό έργο που αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις επιθυμίες και τις αμφιταλαντεύσεις ανθρώπων που έχουν στρατευτεί σ΄ έναν αγώνα μέχρι θανάτου.
Οι ιστορίες των δύο γυναικών εξελίσσονται παράλληλα σ΄ ένα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν’ μαζί με το κύριο θέμα συνυπάρχουν ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση και η λαχτάρα των ανθρώπων, που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, βιώνοντας την πληρότητα στον έρωτα».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη εποχή

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
-Αν σταθήκαμε ικανοί να κατασκευάσουμε αεροπλάνα, υποβρύχια, τεχνητούς δορυφόρους, θα πρέπει να είμαστε και ικανοί ν΄ αλλάξουμε έτσι τον κόσμο που μας περιβάλλει, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι τουλάχιστο με αξιοπρέπεια.

-Το να είσαι «απολίτικος» είναι ένας βολικός τρόπος να γίνεσαι συνένοχος.

-Καθένας μας κουβαλάει το φορτίο του ως το τέλος της ζωής του. Όμως συνάμα χτίζει. Το έδαφος είναι ό, τι σου δίνουν από γεννησιμιού σου, όμως η οικοδόμηση είναι δική σου ευθύνη.

-Επαναλάμβανε χαμηλόφωνο τις λέξεις που η Φλορ ήξερε απ΄ έξω, τα λόγια του Όρκου. Και οι δυο σχεδόν χωρίς να συνειδητοποιούν ψιθυρίζανε εκείνες τις όμορφες, πομπώδεις φράσεις. Το πάρκο και το δέντρο είχαν μετατραπεί σε καθεδρικό ναό όπου γινόταν μια ιεροτελεστία. Η Λαβίνια ένιωσε ένα συγκεχυμένο κράμα συγκίνησης, φόβου και ανυπαρξίας. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην έννοια των λέξεων, να αφομοιώσει το ότι ορκιζόταν να ρισκάρει τη ζωή της στη γραμμή του πυρός για να πάψει το χάραμα να είναι ένας πειρασμός’ για να πάψουν οι άνθρωποι να ‘ναι λύκοι για τους ανθρώπους’ για να ‘ναι όλοι ίσοι, όπως είχανε πλαστεί, με ίσα δικαιώματα στην απόλαυση των καρπών της δουλειάς… για ένα ειρηνικό μέλλον, χωρίς δικτάτορες, όπου ο λαός θα διαφεντεύει το πεπρωμένο του…

-Ο κόσμος δεν «είναι» με κανένα τρόπο, Σάρα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε που τον φτιάχνουμε με τη μία μορφή ή την άλλη.

-Όμως πρέπει να πιστεύεις στα όνειρα, Αντριάν, είπε μαλακά, δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε να νικηθούμε από τον τρόμο της πραγματικότητας.

-Κατόπιν ο Σεμπαστιάν συνέχισε εξηγώντας ότι η βία δεν ήταν επιλογή τους’ απλά επιβαλλόταν. Το Κίνημα πάλευε ενάντια σε αυτή τη βία’ τη βία ενός άδικου συστήματος, που μπορούσε ν΄ αλλάξει μονάχα με τον παρατεταμένο αγώνα ολόκληρου λαού. Δεν επρόκειτο για πώληση βραχυπρόθεσμων ονείρων, ούτε για αλλαγή προσώπων. Το Κίνημα επεδίωκε πολύ πιο βαθιές αλλαγές, άσχετες από ψευδαισθήσεις που θα έβαζαν τέρμα στο καθεστώς διαιωνίζοντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

-Το φως είναι αναμμένο. Κανείς δε θα μπορέσει να το σβήσει.

Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:
http://kelaidismata.wordpress.com/2011/12/18/la-mujer-habitada/

Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε iPhone

Ενάμισι μήνα μετά τη διακριτική του ανακοίνωση ότι σταματάει το γράψιμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει με ενθουσιασμό ελεύθερος, ανακουφισμένος από την απόφασή του να τερματίσει την καριέρα του ως του δημοφιλέστερου εν ζωή αμερικανού συγγραφέα. Έπειτα από 53 χρόνια μίας συγγραφικής καριέρας που τον έκανε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει ότι δεν είχε πλέον την ενέργεια για να διαχειρισθεί την απογοήτευση που συνοδεύει τη συγγραφική δημιουργία. «Δεν έχω πλέον την ενέργεια για να αντέξω την απογοήτευση. Το γράψιμο είναι μία καθημερινή απογοήτευση και δεν μιλάω για την ταπείνωση. Δεν αντέχω πια να περνάω μέρες για να γράψω πέντε σελίδες, που στη συνέχεια πετάω», λέει σε συνέντευξή του στους New York Times.

Ωστόσο, τον περασμένο χρόνο, ο μόνιμος υποψήφιος για ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας που δεν έχει έλθει, που θα κλείσει τον Μάρτιο τα 80 του χρόνια, είχε δηλώσει ότι δεν νομίζει ότι θα σταματήσει να γράφει. «Το γράψιμο με κρατάει μακριά από την κατάθλιψη», είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Όμως, στις αρχές του Οκτωβρίου ανακοίνωσε στο γαλλικό περιοδικό Inrocks ότι δεν έχει πια όρεξη για γράψιμο. «Σάς ομολογώ, τελείωσα», είπε προσθέτοντας ότι αυτός που έγραψε 31 βιβλία σε 53 χρόνια δεν έχει πια τίποτε να γράψει εδώ και τρία χρόνια.

Από το διαμέρισμά του στο Απερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν, ο συγγραφέας των Αντίο Κολόμπους, Το Ανθρώπινο Στίγμα, Αμερικανικό Ειδύλλιο, Συνωμοσία κατά της Αμερικής, Ζούκερμαν δεσμώτης, εξήγησε ότι πήρε την απόφασή του, που ωρίμασε σιγά σιγά, το 2010, μετά την έκδοση του Νέμεσις. Αλλά δεν είπα τίποτε διότι ήθελα να είμαι βέβαιος ότι ισχύει. Πλέον στον υπολογιστή του ένα αυτοκόλλητο σημείωμα γράφει: η πάλη για το γράψιμο τελείωσε. Το κοιτάζω κάθε πρωί και αυτό μού δίνει απίστευτη δύναμη, είπε.

Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε πρόσφατα ένα iphone και μαθαίνει να το χρησιμοποιεί. «Γιατί; Διότι είμαι ελεύθερος», λέει εξηγώντας ότι τους τελευταίους μήνες δεν έχει διαβάσει τίποτε. «Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το βράδυ διαβάζω για δύο ώρες. Ιστορία του 20ού αιώνα και βιογραφίες».

Αναφερόμενος στο γράψιμο εξηγεί: «Για έναν ή δύο μήνες, προσπάθησα να σκεφτώ άλλα πράγματα και σκεφτόμουν μπορεί και να τελείωσε. Πήρα μία δόση μυθιστορήματος , ξαναδιαβάζοντας τους συγγραφείς που είχα να διαβάσω εδώ και 50 χρόνια και που υπήρξαν σημαντικοί για μένα, Ντοστογέφσκι, Κόνραντ, Τουργκένιεφ, Φόκνερ και Χέμινγουέι... Και μετά αποφάσισα να ξαναδιαβάσω τα βιβλία μου, ξεκινώντας από το τελευταίο. Όμως σταμάτησα πριν από το «Η Νόσος του Πόρτνόι. Αφού τα διάβασα όλα αυτά, ήξερα ότι δεν θα ξαναείχα μία καλή ιδέα, ή ότι, αν είχα, θα με εξαντλούσε».

Στα 79 του χρόνια είναι ικανοποιημένος που έπειτα από τους εξαντλητικούς ρυθμούς τόσων ετών, έχει τη δυνατότητα να δεχθεί φίλους στο σπίτι του, κυρίως στην κατοικία του στο Κονέκτικατ, όπου έχει περάσει αμέτρητες μοναχικές μέρες γράφοντας, συχνά όρθιος. 

Ήλιος ... Reloaded....

Ήλιος ο Παραμυθάς

β΄ έκδοση

Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου

Επιτέλους!!!

Στα χέρια μου!

Το πρώτο συναίσθημα είναι πάντα ένα :

 "Ουφ! Επιτέλους! Το έχω! Είναι έτοιμο".

Μεγάλη, χρονοβόρα η διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου.

Ακόμα και η επανέκδοση που μας πήρε πάνω από ένα χρόνο!

Νέες εικόνες, νέα άποψη από τον εικονογράφο Σπύρο Γούση.

Καλοτάξιδος να είσαι Ήλιε μου!

Ο Έμπορος των Καταραμένων Βιβλίων

 

Κάθισα και διάβασα τον «Έμπορο των καταραμένων βιβλίων» γιατί μου άρεσε ο τίτλος και το εξώφυλλο. Καλά να πάθω. Πρόκειται για μια αηδία που κατά τα άλλα πήρε και βραβείο, τρομάρα της, η οποία προσπαθεί να μοιάσει στα μυθιστορήματα του Dan Brown και ακολουθεί την πεπατημένη του ρίχνω λίγο μεσαίωνα, μία μυστική αδελφότητα, δέκα διεφθαρμένους αυλικούς, ένα βιβλίο με μαγικές ιδιότητες, πολλούς γρίφους, αμφιγράμματα, σημάδια και αστρικά σύμβολα, μόνο και μόνο για να μην σου λυθεί καμία απορία στο τέλος και για να γίνει μία αναγνώριση ενός πατέρα με τον άφαντο γιο του. Ούτε στη Χατζηβασιλείου τέτοια σκηνοθεσία για να μας κάτσει το best seller!

Πρόκειται για ένα τα μάλα προβλέψιμο στόρι, το οποίο αρχίζεις να υποψιάζεσαι από τις πρώτες 100 σελίδες ότι δεν θα καταλήξει πουθενά, με προβλέψιμη πλοκή, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες περιγραφές τοπίων αντί για δράση και με πρωταγωνιστές που έχουν άθλια ονόματα όπως «Ιγνάθιο του Τολέθου», «Ουμπέρτο», «Βιλάλμ», «Ραϊνέριο της Φιντέντσα», «Ντόμινους», «Σύβιλλα» και «Ντόντικο». Μα, πού τα σκέφτηκε;! Με δυσκολία κατάφερνα να τους ξεχωρίζω σε όλο το μυθιστόρημα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι μου πήρε δύο μήνες να το τελειώσω, με το ζόρι, κι αυτό γιατί λυπόμουν τα λεφτά μου. Εννοείται ότι η μόνη του χρησιμότητα τώρα που το διαβάσαμε είναι προσάναμμα για το τζάκι. Πάντως, ναι, έχει ωραίο εξώφυλλο.