Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος

Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Εκδόσεις: Λιβάνη

Την Κυριακή το απόγευμα, μπροστά από το τζάκι τέλειωσα τον Παγκόσμιο Μινώταυρο του Γιάνη (καμία ανορθογραφία, έτσι το γράφει) Βαρουφάκη. Μου πήρε αρκετό καιρό η αλήθεια να λέγεται, γιατί πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο. Τελειώνοντας το, με κάποια σημεία, να ομολογώ πως δεν τα κατάλαβα ιδιαίτερα, ένιωσα πιο σοφή και πιο κοντά στο να έχω πιο πλήρη εικόνα του τι γίνεται γύρω από την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος αφηγείται τα πραγματικά αίτια που επέβαλαν την κρίση σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παίζοντας με την αλληγορία του μύθου, όπου οι Αθηναίοι έπρεπε να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος σε ένα θηρίο ο καθηγητής Οικονομίας εξηγεί πως εμείς σήμερα βιώνουμε κάτι ανάλογο.

Τι έφταιξε τελικά; Η απληστία; Οι πολιτικοί; Οι τράπεζες; Εμείς οι ίδιοι; Πολλά έφταιξαν και δύσκολα κάποιος μπορεί να πείσει ότι δεν προσέθεσε κι εκείνος το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της οικονομικής Κρίσης με κεφαλαίο Κ, που ξεκίνησε το 2008 και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης γνωρίζει καλά το αντικείμενο του και βοηθά και όσους είναι εκτός να καταλάβουν πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Πρόκειται για μια εξαιρετική οικονομική ανάλυση, με έντονα ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία που εστιάζει στο ζήτημα της παγκόσμιας κίνησης κεφαλαίων και της πυρετικής απληστίας που κατέλαβε το χρηματοπιστωτικό ναό της Wall Street ακόμη και μετά την καταστροφή.

Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει μαζί του ή να διαφωνήσει. Ο συγγραφέας μιλά πάντα με πηγές και αναφέρεται σε παράδειγμα, δεν λέει λόγια του αέρα. Ακόμη όμως και να υπάρχουν διαφωνίες, είναι σημαντικό να δούμε ότι αντανακλούν μια άποψη ενός σεβαστού καθηγητή.

Στην Ελλάδα ο Γιάννης Βαρουφάκης έχει φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς. Η άποψη του, για παράδειγμα, ότι θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα αντί να παίρνει το ένα δάνειο μετά το άλλο και να βυθίζεται στη φτώχεια και στην απόγνωση, θα ήταν καλύτερα να προχωρήσει σε μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις.

Είμαστε, ως Κύπρος λίγο πριν υπογράψουμε το μνημόνιο, για αυτό και πιστεύω ότι το βιβλίο προσφέρει πολλά μαθήματα. Ζούμε στην εποχή που κυβερνούν οι τράπεζες, υποστηρίζει ο Έλληνας καθηγητής. Και πιστεύω, πως δεν υπάρξει ούτε ένας που θα διαφωνήσει μαζί του.

Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε iPhone

Ενάμισι μήνα μετά τη διακριτική του ανακοίνωση ότι σταματάει το γράψιμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει με ενθουσιασμό ελεύθερος, ανακουφισμένος από την απόφασή του να τερματίσει την καριέρα του ως του δημοφιλέστερου εν ζωή αμερικανού συγγραφέα. Έπειτα από 53 χρόνια μίας συγγραφικής καριέρας που τον έκανε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Φίλιπ Ροθ δηλώνει ότι δεν είχε πλέον την ενέργεια για να διαχειρισθεί την απογοήτευση που συνοδεύει τη συγγραφική δημιουργία. «Δεν έχω πλέον την ενέργεια για να αντέξω την απογοήτευση. Το γράψιμο είναι μία καθημερινή απογοήτευση και δεν μιλάω για την ταπείνωση. Δεν αντέχω πια να περνάω μέρες για να γράψω πέντε σελίδες, που στη συνέχεια πετάω», λέει σε συνέντευξή του στους New York Times.

Ωστόσο, τον περασμένο χρόνο, ο μόνιμος υποψήφιος για ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας που δεν έχει έλθει, που θα κλείσει τον Μάρτιο τα 80 του χρόνια, είχε δηλώσει ότι δεν νομίζει ότι θα σταματήσει να γράφει. «Το γράψιμο με κρατάει μακριά από την κατάθλιψη», είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Όμως, στις αρχές του Οκτωβρίου ανακοίνωσε στο γαλλικό περιοδικό Inrocks ότι δεν έχει πια όρεξη για γράψιμο. «Σάς ομολογώ, τελείωσα», είπε προσθέτοντας ότι αυτός που έγραψε 31 βιβλία σε 53 χρόνια δεν έχει πια τίποτε να γράψει εδώ και τρία χρόνια.

Από το διαμέρισμά του στο Απερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν, ο συγγραφέας των Αντίο Κολόμπους, Το Ανθρώπινο Στίγμα, Αμερικανικό Ειδύλλιο, Συνωμοσία κατά της Αμερικής, Ζούκερμαν δεσμώτης, εξήγησε ότι πήρε την απόφασή του, που ωρίμασε σιγά σιγά, το 2010, μετά την έκδοση του Νέμεσις. Αλλά δεν είπα τίποτε διότι ήθελα να είμαι βέβαιος ότι ισχύει. Πλέον στον υπολογιστή του ένα αυτοκόλλητο σημείωμα γράφει: η πάλη για το γράψιμο τελείωσε. Το κοιτάζω κάθε πρωί και αυτό μού δίνει απίστευτη δύναμη, είπε.

Ο Φίλιπ Ροθ αγόρασε πρόσφατα ένα iphone και μαθαίνει να το χρησιμοποιεί. «Γιατί; Διότι είμαι ελεύθερος», λέει εξηγώντας ότι τους τελευταίους μήνες δεν έχει διαβάσει τίποτε. «Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το βράδυ διαβάζω για δύο ώρες. Ιστορία του 20ού αιώνα και βιογραφίες».

Αναφερόμενος στο γράψιμο εξηγεί: «Για έναν ή δύο μήνες, προσπάθησα να σκεφτώ άλλα πράγματα και σκεφτόμουν μπορεί και να τελείωσε. Πήρα μία δόση μυθιστορήματος , ξαναδιαβάζοντας τους συγγραφείς που είχα να διαβάσω εδώ και 50 χρόνια και που υπήρξαν σημαντικοί για μένα, Ντοστογέφσκι, Κόνραντ, Τουργκένιεφ, Φόκνερ και Χέμινγουέι... Και μετά αποφάσισα να ξαναδιαβάσω τα βιβλία μου, ξεκινώντας από το τελευταίο. Όμως σταμάτησα πριν από το «Η Νόσος του Πόρτνόι. Αφού τα διάβασα όλα αυτά, ήξερα ότι δεν θα ξαναείχα μία καλή ιδέα, ή ότι, αν είχα, θα με εξαντλούσε».

Στα 79 του χρόνια είναι ικανοποιημένος που έπειτα από τους εξαντλητικούς ρυθμούς τόσων ετών, έχει τη δυνατότητα να δεχθεί φίλους στο σπίτι του, κυρίως στην κατοικία του στο Κονέκτικατ, όπου έχει περάσει αμέτρητες μοναχικές μέρες γράφοντας, συχνά όρθιος.