Ο Έμπορος των Καταραμένων Βιβλίων

 

Κάθισα και διάβασα τον «Έμπορο των καταραμένων βιβλίων» γιατί μου άρεσε ο τίτλος και το εξώφυλλο. Καλά να πάθω. Πρόκειται για μια αηδία που κατά τα άλλα πήρε και βραβείο, τρομάρα της, η οποία προσπαθεί να μοιάσει στα μυθιστορήματα του Dan Brown και ακολουθεί την πεπατημένη του ρίχνω λίγο μεσαίωνα, μία μυστική αδελφότητα, δέκα διεφθαρμένους αυλικούς, ένα βιβλίο με μαγικές ιδιότητες, πολλούς γρίφους, αμφιγράμματα, σημάδια και αστρικά σύμβολα, μόνο και μόνο για να μην σου λυθεί καμία απορία στο τέλος και για να γίνει μία αναγνώριση ενός πατέρα με τον άφαντο γιο του. Ούτε στη Χατζηβασιλείου τέτοια σκηνοθεσία για να μας κάτσει το best seller!

Πρόκειται για ένα τα μάλα προβλέψιμο στόρι, το οποίο αρχίζεις να υποψιάζεσαι από τις πρώτες 100 σελίδες ότι δεν θα καταλήξει πουθενά, με προβλέψιμη πλοκή, κουραστικές και επαναλαμβανόμενες περιγραφές τοπίων αντί για δράση και με πρωταγωνιστές που έχουν άθλια ονόματα όπως «Ιγνάθιο του Τολέθου», «Ουμπέρτο», «Βιλάλμ», «Ραϊνέριο της Φιντέντσα», «Ντόμινους», «Σύβιλλα» και «Ντόντικο». Μα, πού τα σκέφτηκε;! Με δυσκολία κατάφερνα να τους ξεχωρίζω σε όλο το μυθιστόρημα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι μου πήρε δύο μήνες να το τελειώσω, με το ζόρι, κι αυτό γιατί λυπόμουν τα λεφτά μου. Εννοείται ότι η μόνη του χρησιμότητα τώρα που το διαβάσαμε είναι προσάναμμα για το τζάκι. Πάντως, ναι, έχει ωραίο εξώφυλλο.