«Η ευτυχία του Πάκο» είναι άλλο ένα
βιβλίο από τον Νίκο Καρβέλα.
Αναφέρεται στη ζωή του Πάκο, που είναι
ένας ζητιάνος χωρίς πόδια, ο οποίος έχει στην αυλή του ένα μαγικό δέντρο το οποίο
του πραγματοποιεί διάφορες επιθυμίες δεδομένου ότι ο Πάκο το ταΐζει με ανθρώπινα
χέρια. Παρανοϊκό, έτσι; Απορώ κι εγώ πώς τα σκέφτεται. Το δέντρο τρέφεται με
ανθρώπινη σάρκα και ως αντάλλαγμα χαρίζει στον Πάκο δυο πόδια, αστείρευτο ταλέντο
μουσικής σύνθεσης, επιτυχία, χρήμα και τον έρωτα της ζωής του, μέχρι που μια μέρα
το δέντρο βγάζει φτερά και πετάει στον ουρανό εγκαταλείποντας και επαναφέροντας
τον καημένο τον Πάκο στην αρχική του κατάσταση.
Το βιβλίο ουσιαστικά είναι μια σύγχρονη
παραβολή που πραγματεύεται την ματαιότητα των πάντων, την ανικανότητα του ανθρώπου
να κατακτήσει την ευτυχία, περιγράφει την μαρτυρική και ψυχοφθόρα διαδικασία της
δημιουργίας, ενώ επίσης θωπεύει και διάφορες άλλες υπαρξιακές έννοιες, που είναι
διάχυτες και στον «τρίτο δρόμο», το προηγούμενο του βιβλίο για το οποίο έγραψα
παλαιότερα.
Να σου πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος
αν έπιασα όλα τα νοήματα, γιατί όπως συμβαίνει και με τα τραγούδια του, ποτέ
δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν αυτό που ακούς κατατάσσεται στα αριστουργήματα
ή στις μπούρδες που συνθέτει κατά καιρούς για να σπάσει πλάκα.
Πρόκειται σίγουρα για μια ιστορία
με διαστροφική πλοκή, που είναι να απορείς ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να την
σκαρφίστηκε. Έχει μέσα περιγραφές που ξεπερνούν την έννοια της λογοτεχνίας αλλά
και περιγραφές που διερωτάσαι τι έπινε όταν τις έγραφε. Με λίγα λόγια, τυπικός,
κλασικός Καρβέλας. Ο λόγος του είναι συνεχής. Δύσκολα βάζει τελεία και ώρες, ώρες
σε κουράζει. Παρόλα αυτά παθιάζεται πολύ με αυτό που περιγράφει και αν έχεις δει
μερικές συνεντεύξεις του στις οποίες αφήνεται και ξεδιπλώνει απρόσκοπτα τις σκέψεις
του, είναι σαν να τον έχεις απέναντί σου να στα διηγείται όλα ενώπιος ενωπίω με
τον γνωστό παιδικό του ενθουσιασμό.
Αν τον αγαπάς μέσα από τη μουσική
του, δεν μπορείς παρά να τον απολαύσεις και σε αυτό του το πόνημα. Προσωπικά
διαβάζοντάς τον ήταν σαν να μπήκα για λίγο στον λαβύρινθο της ψυχής του και σαν
να επιβεβαίωσα αυτό που λένε για τις ιδιοφυίες: ότι δηλαδή δεν καταλαβαίνεις απόλυτα
αυτό που θέλουν να σου πουν αλλά σε πείθουν για το ότι έγραψαν κάτι το
εξαιρετικά σημαντικό.
